Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, tužilac je izjavio reviziju zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka i pogrešne primene materijalnog prava.

Ispitujući pobijanu presudu u smislu člana 408. u vezi člana 403. stav 2. tačka 2. i člana 506. stav 2. Zakona o parničnom postupku („Službeni glasnik RS“ broj 72/11 i 55/14), Vrhovni kasacioni sud je našao da je revizija tužioca osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. Zakona o parničnom postupku, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti, a revizijom se ne ukazuje na druge povrede postupka zbog kojih se može izjaviti, u smislu člana 407. stav 1. Zakona o parničnom postupku.

Prema činjeničnom stanju, na kome je zasnovana pobijana odluka, tužilac je zaposlen kod tužene sa zvanjem policajca prve klase od 27.04.2008. godine. Tužena je tužiocu obračunavala platu prema utvrđenim koeficijentima, na osnovu Pravilnika o platama zaposlenih u Ministarstvu unutrašnjih poslova i na osnovu toga je doneto rešenje kojim je utvrđen koeficijent za tužioca u ukupnom iznosu od 17,78. Na osnovu nalaza i mišljenja veštaka ekonomsko-finansijske struke utvrđeno je koliko je tužilac ostvario časova prekovremenog rada, noćnog rada i rada u dane državnih i verskih praznika u utuženom periodu, kao i koliko iznosi uvećana plata za tužioca po navedenim osnovima za pojedinačne mesece. Veštak je uporedio platu tužioca sa platama policijskih službenika koji imaju isti status ovlašćenog službenog lica kao i tužilac, a nemaju izrazite neredovnosti u radu. Takođe je veštak utvrdio koliko sati prekovrmenog rada, rada na dane državnih i verskih praznika i rad noću su ostvarili uporedni radici raspoređeni na radno mesto policajca sa statusom ovlašćenog službenog lica koji nemaju izrazite neredovnosti i utvrđeno je da postoje razlike u odnosu na ostvarene prekovremene sate između uporednih radnika i tužioca. Dalje je utvrđeno da policijski službenik MUP-a, koji je raspoređen na radno mesto daktilografski i administrativno-tehnički poslovi, ima ukupan koeficijent 12,35. Kada se stave u odnos koeficijenti policajca i daktilografa po članu 3. koeficijent policajca je veći za 49,10 % po članu 4. koeficijent policajca je veći za 41,43 %.

Polazeći od tako utvrđenog činjeničnog stanja prvostepeni sud je našao da tužilac osnovano potražuju utuženi iznos, koji mu pripada na osnovu člana 147. Zakona o policiji, na ime uvećanja po osnovu prekovremenog rada, rada noću i u dane državnih i vreskih praznika, jer dodatni koeficijent koji tužilac ima u odnosu na uporedne radnike koji nemaju status ovlašćenog službenog lica nije određen po osnovu neredovnosti, već različitog statusa, zbog čega je taj sud i usvojio tužbeni zahtev.

Pobijanom pravnosnažnom odlukom preinačena je prvostepena presuda i tužbeni zahtev tužioca odbijen, uz zaključak drugostepenog suda da je tužiocu, određivanjem dodatnog koeficijenta u skladu sa Pravilnikom o platama zaposlenih u MUP-u, već izvršeno uvećanje koeficijenta po osnovu neredovnosti u radu (prekovremeni rad, rad noću i u dane državnih i verskih praznika), zbog čega neosnovano potražuje isplatu utuženog iznosa, na ime naknade po istom osnovu.

Vrhovni kasacioni sud nalazi da se revizijom osnovano ukazuje da je prilikom odlučivanja o tužbenom zahtevu pogrešno primenjeno materijalno pravo.

Zakonom o policiji („Sl.glasnik RS“ br.101/05 i 63/09, koji je bio na snazi u spornom, utuženom periodu), određeno je da se osnovna plata zaposlenih kod tužene, sastoji od osnovice koju utvrđuje Vlada i osnovnog i dodatnog koeficijenta u odnosu na zvanje, radna mesta, odnosno poslove na kojima se staž osiguranja računa sa uvećanim trajanjem, posebne uslove rada, opasnost, odgovornost i složenost poslova (član 146. stav 2. Zakona). Dodatni koeficijent utvrđen u skladu sa članom 146. stav 2. ovog Zakona, primenom na osnovicu, uvećava platu za 30 do 50% u odnosu na plate drugih državnih službenika (član 147. stav 1.), a uz saglasnost Vlade, za pojedine kategorije zaposlenih mogu se utvrditi dodatni koeficijenti koji omogućavaju uvećanje i za više od 50% u odnosu na plate drugih državnih službenika (član 147. stav 2. istog Zakona). Pravilnikom o platama zaposlenih u MUP-u, od 26.06.2006. godine, određeni su dodatni koeficijenti zaposlenih.

Pravilna primena navedenih zakonskih odredaba podrazumeva da policajci i ovlašćena službena lica zaposlena kod tužene, počev od stupanja na snagu Pravilnika o platama od 26.06.2006. godine do 08.12.2011. godine, kada su stupile na snagu izmene Zakona o policiji (“Sl.glasnik RS” 92/11), nemaju pravo na uvećanje plate po osnovu neredovnosti u slučaju da je njihova plata već uvećana 30 do 50% u odnosu na plate drugih državnih službenika. Međutim, da li je plata policajca koji ima status ovlašćenog službenog lica uvećana za navedeni procenat, predstavlja faktičko pitanje, koje je potrebno utvrditi u svakom konkretnom slučaju i to poređenjem sa platom policijskog službenika istog stepena školske spreme koji takođe ima status ovlašćenog službenog lica, ali koji nema neredovnost u radu. Dakle, sama sadržina odredbe člana 147. Zakona, ukazuje da prilikom utvrđivanja da li je tužiocu već uvećana plata po ovom osnovu, uporedni radnik ne može biti državni službenik kome je u startu utvrđen niži koeficijent već po osnovu radnog statusa – radnog mesta i po osnovu razvrstavanja u znatno niži platni razred, kako je to učinjeno u sprovedenom postupku pred drugostepenim sudom.

Shodno iznetom, Vrhovni kasacioni sud nalazi da je prvostepenom odlukom pravilno primenjeno materijalno pravo kada je usvojen tužbeni zahtev, pošto je utvrđeno da tužiocu, prilikom određivanja dodatnog koeficijenta, nije priznato pravo na uvećanu zaradu po osnovu neredovnosti u radu (prekovremenog i noćnog rada, kao i za rad u dane državnih i verskih praznika), s obzirom da ima istu platu kao i drugi zaposleni koji imaju status ovlašćenog službenog lica, a nemaju neredovnost u radu kao što je to slučaj sa tužiocem, dok je razlika u plati i koeficijentu između tužioca i ostalih zaposlenih (koji su uzeti kao uporedni radnici, a koji nemaju status ovlašćenog lica) zasnovana upravo na različitom statusu tužioca i tih lica.

Imajući ovo u vidu, kao i da je pobijanom odlukom, pogrešnom primenom materijalnog prava preinačena prvostepena presuda, Vrhovni kasacioni sud je primenom člana 416. stav 1. Zakona o parničnom postupku, odlučio kao u izreci.

Predsednik veća – sudija

Vesna Popović,s.r.