Republika Srbija
VRHOVNI SUD
Rev2 3472/2021
06.07.2023. godina
Beograd

Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudija: Branislava Bosiljkovića, predsednika veća, Dragane Boljević, Radoslave Mađarov, Vesne Stanković i Zorice Bulajić, članova veća, u parnici iz radnog odnosa tužioca AA iz ..., čiji je punomoćnik Milena Milovanović advokat iz ..., protiv tuženog Javnog preduzeća PEU „Resavica“, koga zastupa Miroslav Vasić advokat iz ..., radi isplate, odlučujući o reviziji tuženog izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Kragujevcu Gž1 825/21 od 12.10.2021. godine, u sednici održanoj dana 06.07.2023. godine, doneo je

R E Š E NJ E

NE DOZVOLJAVA SE odlučivanje o posebnoj reviziji tuženog izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Kragujevcu Gž1 825/21 od 12.10.2021. godine.

ODBACUJE SE kao nedozvoljena revizija tuženog izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Kragujevcu Gž1 825/21 od 12.10.2021. godine.

ODBIJA SE zahtev tužioca za naknadu troškova postupka po reviziji.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Apelacionog suda u Kragujevcu Gž1 825/21 od 12.10.2021. godine, stavom prvim izreke, odbijena je žalba tuženog i potvrđena presuda Osnovnog suda u Despotovcu P1 67/20 od 25.01.2021. godine kojom je usvojen tužbeni zahtev i obavezan tuženi da isplati tužiocu iznose od: 500,40 dinara na ime manje isplaćene zarade za februar 2015. godine sa zakonskom zateznom kamatom od 01.04.2015 do isplate i 65.969,00 dinara na ime troškova postupka sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate. Stavom drugim izreke, odbijeni su zahtevi tužioca i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu tuženi je blagovremeno izjavio reviziju predviđenu članom 404. Zakona o parničnom postupku – ZPP (posebna revizija).

Tužilac je dao odgovor na reviziju.

Predmet tražene pravne zaštite je isplata novčanog iznosa koji pripada tužiocu na ime uvećane zarade po osnovu minulog rada, smenskog i noćnog rada za februar 2015. godine koji tuženi nije isplatio jer je prilikom obračuna i isplate uvećane zarade za taj mesec primenio kao osnovicu osnovnu zaradu umanjenu za 30,37 dinara po radnom času, primenom čl. 37, 48. i 49. Pojedinačnog kolektivnog ugovora za javno preduzeće za podzemnu eksploataciju uglja („Službeni glasnik RS“ br. 29/2004 i 12//2011), čije je važenje prestalo 29.01.2015. godine. U nižestepenim presudama izražen je pravni stav da je u situaciji kakva je konkretna, kada kod tuženog nije bio na snazi nijedan opšti akt u periodu od 30.01.2015. do 30.03.2015. godine, jer je Pojedinačni kolektivni ugovor prestao da važi 29.01.2015. godine a novi Kolektivni ugovor tuženog počeo da se primenjuje tek 30.03.2015. godine, tuženi bio dužan da obračun zarade izvrši u skladu sa Zakonom o radu. Razlozi na kojima su zasnovane odluke nižestepenih sudova odgovaraju tumačenju prava koje se odnosi na vremensko važenje kolektivnih ugovora, kakvo je pravno shvatanje izraženo u brojnim odlukama ovog suda. Revident ne ukazuje na druge pravnosnažne sudske odluke kojima je, eventualno, drugačije odlučeno u istoj činjenično pravnoj situaciji. Vrhovni sud nalazi da nisu ispunjeni uslovi ni drugi uslovi za odlučivanje o reviziji tuženog kao izuzetno dozvoljenoj u smislu člana 404. stav 1. ZPP, jer ne postoji potreba za razmatranjem pravnih pitanja od opšteg interesa, ni novim tumačenjem prava, imajući u vidu vrstu spora, sadržinu tražene sudske zaštite, kao i način presuđenja i razloge na kojima su zasnovane pobijane odluke nižestepenih sudova.