.jpg "Sudska praksa")
Republika Srbija
VRHOVNI KASACIONI SUD
Rev2 3828/2022
13.02.2022. godina
Beograd
U IME NARODA
Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudija: Zvezdane Lutovac, predsednika veća, Dragane Marinković, Ivane Rađenović, Vladislave Milićević i Tatjane Miljuš, članova veća, u parnici tužilje AA iz ..., čiji je punomoćnik Miljana Krstić, advokat iz ..., protiv tužene Predškolske ustanove „Boško Buha“ iz Inđije, koju zastupa Nikola Malić, advokat iz ..., radi isplate, odlučujući o reviziji tužene izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 2699/22 od 22.06.2022. godine, u sednici održanoj 13.02.2023. godine, doneo je
P R E S U D U
PRIHVATA SE odlučivanje o posebnoj reviziji tužene izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 2699/22 od 22.06.2022. godine.
PREINAČUJU SE presuda Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 2699/22 od 22.06.2022. godine i presuda Osnovnog suda u Staroj Pazovi, Sudska jedinica u Inđiji, P1 236/21 od 25.03.2022. godine, tako što se ODBIJA kao neosnovan tužbeni zahtev tužilje kojim je tražila da se tužena obaveže da joj za period od meseca marta 2018. godine do meseca marta 2021. godine isplati i to: na ime naknade troškova za ishranu u toku rada 4.030,75 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 20.02.2019. godine do isplate i 4.030,75 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 20.01.2021. godine do isplate, i na ime regresa za korišćenje godišnjeg odmora 3.064,64 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 20.02.2019. godine do isplate, 3.641,08 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 20.01.2021. godine do isplate i 3.814,23 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 20.04.2021. godine do isplate, i ODBIJA se zahtev tužilje za naknadu troškova parničnog postupka.
OBAVEZUJE SE tužilja da tuženoj na ime naknade troškova celog postupka isplati iznos od 85.500,00 dinara, u roku od 8 dana od dana prijema otpravka presude.
O b r a z l o ž e nj e
Presudom Osnovnog suda u Staroj Pazovi, Sudska jedinica u Inđiji, P1 236/21 od 25.03.2022. godine, stavovima prvim, drugim i trećim izreke usvojen je tužbeni zahtev tužilje i obavezana tužena da joj za period od meseca marta 2018. godine do meseca matra 2021. godine isplati i to: na ime naknade troškova za ishranu u toku rada 4.030,75 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 20.02.2019. godine do isplate i 4.030,75 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 20.01.2021. godine do isplate, i na ime regresa za korišćenje godišnjeg odmora 3.064,64 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 20.02.2019. godine do isplate, 3.641,08 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 20.01.2021. godine do isplate i 3.814,23 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 20.04.2021. godine do isplate. Stavom četvrtim izreke, obavezana je tužena da tužilji naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 62.786,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti sudske odluke do isplate. Stavom petim izreke, odbijen je kao neosnovan veći deo zahteva za naknadu troškova od dosuđenog do traženog iznosa, odnosno za iznos od još 18.000,00 dinara.
Presudom Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 2699/22 od 22.06.2022. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u usvajajućem delu.
Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu tužena je blagovremeno izjavila reviziju zbog pogrešne primene materijalnog prava, s tim što je predložila da se o reviziji odluči kao izuzetno dozvoljenoj, primenom člana 404. ZPP, radi ujednačavanja sudske prakse.
Tužilja je dala odgovor na reviziju.
Pravnosnažnom presudom, odlučeno je po tužbi za isplatu naknade troškova za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora.
Po oceni Vrhovnog kasacionog suda, ispunjeni su uslovi za odlučivanje o posebnoj reviziji tužene, radi ujednačavanja sudske prakse o pravu zaposlenih u školama na isplatu naknade troškova za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora, na osnovu odredbe člana 404. stav 1. Zakona o parničnom postupku („Službeni glasnik RS“, br. 72/11... 18/20), pa je odlučeno kao u stavu prvom izreke.
Vrhovni kasacioni sud je ispitao pobijanu odluku, primenom člana 408. ZPP, pa je našao da je revizija osnovana.
U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju Vrhovni kasacioni sud pazi po službenoj dužnosti.
Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilja je u utuženom periodu bila u radnom odnosu kod tužene na radnom mestu ... sa punim radnim vremenom, sa utvrđenim koeficijentom za obračun i isplatu plate od 9,15 (za period mart 2018. godine do januara 2019. godine), odnosno 9.42 (od februara 2019. godine do marta 2021. godine). Veštačenjem je utvrđeno da, na osnovu prisustva na radu i najpovoljnijeg kriterijuma u uporednim važećim Kolektivnim ugovorima u Republici Srbiji, između ostalog PKU za javna preduzeća u komunalnoj delatnosti na teritoriji Republike Srbije, dnevni iznos toplog obroka je 250,00 dinara bruto, a regres iznosi 75% prosečne isplaćene zarade po zaposlenom u Republici Srbiji (članovi 65. i 66). Visina potraživanja na ime naknade troškova regresa za korišćenje godišnjeg odmora i troškova za ishranu u toku rada utvrđena je ocenom nalaza i mišljenja sudskog veštaka za ekonomsko-finansijsku oblast (u skladu sa kojim je tužilja opredelila tužbeni zahtev).
Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja, nižestepeni sudovi su usvojili tužbeni zahtev, zaključivši da u iznosu minimalne zarade, po definiciji iz člana 111. Zakona o radu, ne može da bude sadržana predmetna naknada troškova ishrane u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora, nezavisno od činjenice što je odredbom člana 4. stav 1. Zakona o platama u državnim organima, javnim službama propisano da koeficijent izražava složenost poslova, odgovornost, uslove rada i stručnu spremu, a stavom 2. istog člana, da koeficijent sadrži i dodatak na ime naknade za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora. Po mišljenju nižestepenih sudova, u situaciji kada je tužena isplaćivala tužilji minimalnu zaradu sledi da tužilji nije isplaćena naknada troškova za ishranu u toku rada i regres, pa je tužena dužna da joj te naknade isplati u iznosima utvrđenim veštačenjem, a prema kriterijumima u uporednim važećim Kolektivnim ugovorima u Republici Srbiji za javna preduzeća koja se finansiraju iz budžeta, koji su bili važeći u istom vremenskom periodu na koji se odnosi i predmetno potraživanje tužilje.
Po oceni Vrhovnog kasacionog suda, stanovište nižestepenih sudova nije pravilno.
Odredbom člana 52. stav 1. Zakona o predškolskom vaspitanju i obrazovanju („Službeni glasnik RS“, br. 18/10 ... 157/20), propisano je da se visina plate, naknade i drugih primanja utvrđuje jedinstveno za sve zaposlene u predškolskim ustanovama čiji je osnivač Republika Srbija, autonomna pokrajina ili jedinica lokalne samouprave, u skladu sa propisima kojima se uređuju plate, naknade i druga primanja iz radnog odnosa u javnim službama, a stavom 2. istog člana propisano je da osnovica za obračun i isplatu plata u predškolskim ustanovama ne može biti niža od osnovice za obračun i isplatu u osnovnom obrazovanju i vaspitanju, ali može biti uvećana iz sredstava koje ostvari ustanova ili jedinica lokalne samouprave.
Zakon o platama u državnim organima i javnim službama („Službeni glasnik RS“, br. 34/01... 86/19), propisuje način utvrđivanja plata, dodataka, naknada i ostalih primanja zaposlenih u javnim službama koje se finansiraju iz budžeta Republike Srbije, autonomne pokrajine i jedinica lokalne samouprave (član 1. stav 1. tačka 3.). Odredbom člana 3. stav 1. tog Zakona, propisano je da osnovicu za obračun i isplatu plata utvrđuje Vlada, osim za predsednika Republike, narodne poslanike i imenovana, postavljena i zaposlena lica u službama predsednika Republike i Narodne skupštine Republike Srbije. Odredbom člana 4. stav 1. istog Zakona, propisano je da koeficijent izražava složenost poslova, odgovornost, uslove rada i stručnu spremu, a stav 2. istog člana propisuje da koeficijent sadrži i dodatak na ime naknade za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora.
Posebnim Kolektivnim ugovorom za zaposlene u ustanovama predškolskog vaspitanja i obrazovanja čiji je osnivač Republika Srbija, autonomna pokrajina i jedinica lokalne samouprave („Službeni glasnik RS“, br. 43/17, 85/20 i 97/20), koji je važio do 13.07.2020. godine, u odredbi člana 35. propisano je da zaposleni ima pravo na platu u skladu sa zakonom (stav 1), da se plata zaposlenog utvrđuje na osnovu: osnovice za obračun plate, koeficijenta, dodatka na platu i obaveza koje zaposleni plaća po osnovu poreza i doprinosa za obavezno socijalno osiguranje iz plata u skladu sa zakonom (stav 2). Odredbom člana 36. navedenog kolektivnog ugovora propisano je da osnovna plata zaposlenog predstavlja proizvod osnovice i koeficijenta u skladu sa zakonom, a koje odredbe su sadržane i u odredbama članova 36. i 37. važećeg Kolektivnog ugovora za zaposlene u ustanovama predškolskog vaspitanja i obrazovanja čiji je osnivač Republika Srbija, autonomna pokrajina i jedinica lokalne samouprave („Službeni glasnik RS“, br. 97/20 od 07.07.2020. godine)
Zakonom o radu („Službeni glasnik RS“, br. 24/05... 95/18), u odredbi člana 118. stav 1. propisano je da zaposleni ima pravo na naknadu troškova u skladu sa opštim aktom i ugovorom o radu i to, između ostalog, za ishranu u toku rada, ako poslodavac ovo pravo nije obezbedio na drugi način (tačka 5) i regres za korišćenje godišnjeg odmora (tačka 6), a prema stavu 2. istog člana, visina troškova iz stava 1. tačka 5. ovog člana mora biti izražena u novcu. Odredbe ovog Zakona primenjuju se i na zaposlene u državnim organima, organima teritorijalne autonomije i lokalne samouprave i javnim službama, ako zakonom nije drugačije određeno, na osnovu odredbe člana 2. stav 2. tog zakona.
Uredbom o koeficijentima za obračun i isplatu plata zaposlenih u javnim službama („Službeni glasnik RS“, br. 44/01... 58/14), koju je Vlada Republike Srbije donela na osnovu člana 8. Zakona o platama u državnim organima i javnim službama, utvrđeni su koeficijenti za obračun plata zaposlenih u javnim službama koje se finansiraju iz budžeta Republike Srbije, autonomne pokrajine i jedinica lokalne samouprave. Odredbom člana 2. stav 1. tačka 6b. navedene uredbe, utvrđeni su koeficijenti za obračun isplata zaposlenih iz člana 1. ove Uredbe, koje se primenjuju na zaposlene u predškolskom obrazovanju i vaspitanju.
U konkretnom slučaju, tužilja je zaposlena u predškolskoj ustanovi, pa se na utvrđivanje i obračun njene plate, kao i naknada i dodataka po osnovu rada prema odredbi člana 52. stav 1. Zakona o predškolskom vaspitanju i obrazovanju, primenjuju propisi kojima se uređuju plate, naknade i druga primanja zaposlenih u javnim službama. Supsidijarna primena Zakona o radu propisana je samo za slučaj kada posebnim zakonom položaj, prava, obaveze i odgovornostim zaposlenih nisu drugačije uređeni. Pošto poseban zakon – Zakon o platama u državnim organima i javnim službama propisuje da koeficijent za obračun plate sadrži i dodatak za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora, sledi da ta odredba posebnog Zakona isključuje primenu opšte norme iz Zakona o radu. Posebnim Kolektivnim ugovorom za zaposlene u ustanovama predškolskog vaspitanja i obrazovanja čiji je osnivač Republika Srbija, autonomna pokrajina i jedinica lokalne samouprave nije predviđeno pravo zaposlenih na naknadu troškova za ishranu u toku rada i troškova regresa za korišćenje godišnjeg odmora. Dakle, kako na osnovu člana 4. stav 2. citiranog Zakona o platama u državnim organima i javnim službama kao lex specialis, proizlazi da su primanja po osnovu naknade za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora sadržana u koeficijentu kao jednom od elemenata plate, to ne postoji pravni osnov za ostvarivanje predmetnog prava tužilje. Taj osnov ne postoji ni u opštem aktu. Saglasno navedenom, tužilji ne pripada pravo na naknadu troškova za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora pošto su te naknade sadržane u koeficijentu njene plate, pa je stoga činjenica da joj je u spornom periodu isplaćivana minimalna zarada na osnovu odredbe citiranih odredbi 35. i 36. (odnosno 36. i 37) Posebnog Kolektivnog ugovora za zaposlene u ustanovama predškolskog vaspitanja i obrazovanja čiji je osnivač Republika Srbija, autonomna pokrajina i jedinica lokalne samouprave (kao ona osnovna plata koja se isplaćuje u toj visini u situaciji kada je bila niža od minimalne zarade) bez uticaja na drugačiju odluku jer ona ne aktivira prava iz Zakona o radu kao opšteg zakona.
Kako su preinačene nižestepene presude i odbijen tuženi zahtev, povodom revizije tužene, to su preinačene nižestepene presude i u pogledu odluke o troškovima.
Iz izloženih razloga, Vrhovni kasacioni sud je primenom odredbe člana 416. stav 1. ZPP odlučio kao u stavu drugom izreke.
Tužena je uspela u postupku po reviziji pa joj, na osnovu odredbe člana 165. stav 2. u vezi člana 153. stav 1, 154. i 163. stav 2. ZPP pripadaju opredeljeni troškovi celog postupka, na ime angažovanja advokata na osnovu odredbe člana 162. ZPP, i to: za zastupanje na tri održana ročišta po 10.500,00 dinara i za sastav odgovora na tužbu i sastav jednog obrazloženog podneska po 9.000,00 dinara, za sastav žalbe i revizije po 18.000,00 dinara, sve prema Advokatskoj tarifi važećoj u vreme preduzimanja ovih parničnih radnji. Trošak sudskih taksi nije priznat, jer ovaj zahtev nije opredeljen u smislu člana 163. stav 2. ZPP.
Iz izloženih razloga, Vrhovni kasacioni sud je odlučio kao u stavu trećem izreke.
Predsednik veća - sudija
Zvezdana Lutovac, s.r.
Za tačnost otpravka
Upravitelj pisarnice
Marina Antonić
