OBAVEZUJU SE tužilje da na ime troškova postupka isplate tuženoj iznos od 67.500,00 dinara u roku od 15 dana od dostavljanja prepisa presude.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 2385/22 od 20.06.2022. godine odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Novom Sadu P1 1482/2021 od 01.03.2022. godine kojom je usvojen tužbeni zahtev i obavezana tužena da tužiljama za period od 01.04.2018. godine do 31.03.2021. godine isplati, i to: tužilji AA na ime naknade troškova za ishranu u toku rada iznos od 100.768,75 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 11.11.2011. godine do isplate, kao i iznos od 19.351,23 dinara na ime zatezne kamate obračunate od dospelosti do 10.11.2021. godine i na ime naknade regresa za korišćenje godišnjeg odmora iznos od 83.324,34 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 11.11.2021. godine kao i iznos od 15.866,92 dinara na ime zakonske zatezne kamate obračunate od dospelosti do 10.11.2021. godine; tužilji BB na ime naknade troškova za ishranu u toku rada iznos od 115.139,25 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 11.11.2011. godine do isplate, kao i iznos od 21.974,74 dinara na ime zatezne kamate obračunate od dospelosti do 10.11.2021. godine i na ime naknade regresa za korišćenje godišnjeg odmora iznos od 83.324,34 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 11.11.2021. godine kao i iznos od 15.866,92 dinara na ime zakonske zatezne kamate obračunate od dospelosti do 10.11.2021. godine; tužilji VV na ime naknade troškova za ishranu u toku rada iznos od 111.809,50 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 11.11.2011. godine do isplate, kao i iznos od 22.117,98 dinara na ime zatezne kamate obračunate od dospelosti do 10.11.2021. godine i na ime naknade regresa za korišćenje godišnjeg odmora iznos od 83.324,34 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 11.11.2021. godine kao i iznos od 15.866,92 dinara na ime zakonske zatezne kamate obračunate od dospelosti do 10.11.2021. godine, i tužilji GG na ime naknade troškova za ishranu u toku rada iznos od 121.097,75 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 11.11.2011. godine do isplate, kao i iznos od 23.757,59 dinara na ime zatezne kamate obračunate od dospelosti do 10.11.2021. godine i na ime naknade regresa za korišćenje godišnjeg odmora iznos od 83.324,34 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 11.11.2021. godine kao i iznos od 15.866,92 dinara na ime zakonske zatezne kamate obračunate od dospelosti do 10.11.2021. godine, i da tužiljama na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 152.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate. Tužilje su oslobođene plaćanja troškova sudskih taksi.

Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu tužena je, zbog pogrešne primene materijalnog prava, blagovremeno izjavila reviziju predviđenu članom 404. ZPP (posebna revizija).

Po oceni Vrhovnog kasacionog suda, posebna revizija tužene u ovom sporu je dozvoljena radi ujednačavanja sudske prakse, zbog čega je odlučeno kao u prvom stavu izreke.

Odlučujući o izjavljenoj reviziji u skladu sa članom 408. ZPP, Vrhovni kasacioni sud je našao da je revizija tužene osnovana.

U sprovedenom postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilje su u radnom odnosu kod tužene na neodređeno vreme, i to tužilja AA i BB na radnom mestu ..., a tužilje VV i GG na radnom mestu ... . U spornom periodu tuženi je obračunavao i isplaćivao platu tužiljama primenom koeficijenta od 7,34 koji je množio sa osnovicom koju utrvrđuje Vlada republike Srbije. Tako obračunata osnovna zarada bila je manja od minimalne zarade. U obračunskim listama nisu nominalno bile iskazivane visine naknade na ime troškova za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora.

Polazeći od tako utvrđenog činjeničnog stanja, nižestepeni sudovi su primenom odredbi materijalnog prava citiranih u obrazloženjima presuda usvojili tužbeni zahtev. Po stanovištu sudova, tužiljama je u spornom periodu isplaćivana plata u visini minimalne zarade u kojoj nisu sadržane sporne naknade, zbog čega tužilje imaju pravo na njihovu isplatu u visini utvrđenoj veštačenjem, prema kriterijumima iz Posebnog kolektivnog ugovora za javna preduzeća u komunalnoj delatnosti koji su najpovoljniji za tuženu.

Po stanovištu Vrhovnog kasacionog suda, nižestepeni sudovi su u ovom sporu pogrešno primenili materijalno pravo.

Zakon o platama u državnim organima i javnim službama („Službeni glasnik Republike Srbije“ broj 34/01 ... 86/19) propisuje način utvrđivanja plata, dodataka, naknada i ostalih primanja zaposlenih u državnim organima i javnim službama koje se finansiraju iz budžeta Republike Srbije, autonomne pokrajine i jedinica lokalne samouprave. Odredbom člana 3. stav 1. tog zakona propisano je da osnovicu za obračun i isplatu plata utvrđuje Vlada, osim za predsednika Republike, narodne poslanike i imenovana, postavljena i zaposlena lica u službama predsednika Republike i Narodne Skupštine Republike Srbije. Prema odredbi člana 4. stav 1. navedenog zakona, koeficijent izražava složenost poslova, odgovornost, uslove rada i stručnu spremu, a po stavu 2. istog člana koeficijent sadrži i dodatak na ime naknade za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora. Koeficijent za obračun i isplatu plata zaposlenih u državnim organima i javnim službama utvrđeni su Uredbom o koeficijentima za obračun i isplatu plata zaposlenih u državnim organima i javnim službama, koju je Vlada Republike Srbije donela na osnovu člana 8. Zakona o platama u državnim organima i javnim službama. Odredbom člana 118. stav 1. tačke 5. i 6. Zakona o radu propisano je da zaposleni ima pravo na naknadu troškova u skladu sa opštim aktom i ugovorom o radu, pored ostalog i za ishranu u toku rada, ako poslodavac to pravo nije obezbedio na drugi način i za regres za korišćenje godišnjeg odmora. Odredbe tog zakona primenjuju se i na zaposlene u državnim organima, organima teritorijalne autonomije i lokalne samouprave i javnim službama, ako zakonom nije drugačije određeno (član 2. stav 2.).

U konkretnom slučaju, tužilje su zaposlene u organu Autonomne pokrajine Vojvodine, pa se na utvrđivanje i obračun njihove plate kao i naknada i dodataka po osnovu rada primenjuju propisi kojima se uređuju plate, naknade i druga primanja zaposlenih u državnim organima. Supsidijarna primena Zakona o radu propisana je samo za slučaj kada posebnim zakonom položaj, prava i obaveze i odgovornosti zaposlenih u državnim organima nisu drugačije uređene. S obzirom da je odredbom člana 4. stav 2. Zakona o platama u državnim organima i javnim službama propisano da koeficijent za obračun plate sadrži i dodatak za ishranu u toku rada i regres za korišćenje godišnjeg odmora, ta odredba posebnog zakona isključuje primenu odredbe člana 118. stav 1. tačke 5. i 6. Zakona o radu. Pošto je naknada troškova za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora u utuženom periodu tužiljama isplaćivana kroz koeficijent za obračun njihove plate, ne pripada im pravo na dodatnu isplatu naknade i troškova koje tužbom potražuju, bez obzira na činjenicu da im je plata isplaćivana u visini minimalne zarade.

Iz navedenih razloga, na osnovu člana 416. stav 1. ZPP, odlučeno je kao u drugom stavu izreke.

Odluka o troškovima celokupnog postpuka, sadržana u trećem stavu izreke, doneta je primenom člana 165. stav 2. u vezi člana 153. stav 1. i člana 154. ZPP. Tužena je uspela u sporu i zato ima pravo na naknadu troškova postupka shodno opredeljenom zahtevu, i to za sastav odgovora na tužbu i jednog podneska u iznosu od po 9.000,00 dinara, prisustvo advokata na tri održana ročišta u iznosu od po 10.500,00 dinara i sastav revizije u iznosu od 18.000,00 dinara.

Predsednik veća - sudija

Branislav Bosiljković, s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić