Republika Srbija
VRHOVNI SUD
Rev2 4064/2025
29.01.2025. godina
Beograd

Vrhovni sud, u veću sastavljenom od sudija: Jelice Bojanić Kerkez, predsednika veća, Vesne Stanković, Radoslave Mađarov, Zorice Bulajić i Irene Vuković, članova veća, u parnici tužioca AA iz ..., čiji je punomoćnik Marko Nikolić, advokat iz ..., protiv tuženog „Jadran Expres“ d.o.o. iz Novog Sada, čiji je punomoćnik Miona Delić, advokat iz ..., radi isplate, odlučujući o reviziji tuženog izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 743/24 od 27.08.2024. godine, u sednici održanoj 29.01.2025. godine, doneo je

R E Š E NJ E

NE DOZVOLJAVA SE odlučivanje o posebnoj reviziji tuženog izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 743/24 od 27.08.2024. godine.

ODBACUJE SE kao nedozvoljena revizija tuženog izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 743/24 od 27.08.2024. godine.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 743/24 od 27.08.2024. godine, odbijena je žalba tuženog i potvrđena presuda Osnovnog suda u Novom Sadu P1 340/23 od 18.01.2024. godine, kojom je obavezan tuženi da tužiocu na ime neisplaćenih dnevnica za mart 2020. godine isplati 360 evra sa zateznom kamatom, po stopi koja se utvrđuje na godišnjem nivou u visini referentne kamatne stope Evropske centralne banke za glavne operacije za refinansiranje uvećane za osam procentnih poena od 01.05.2020. godine do isplate, sve u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate i da mu nadoknadi parnične troškove od 65.676,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.

Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, tuženi je, na osnovu člana 404. ZPP blagovremeno izjavio reviziju, zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Odredbom člana 404. stav 1. Zakona o parničnom postupku („Službeni glasnik RS“ br. 72/11 ... 10/23) propisano je da je revizija izuzetno dozvoljena zbog pogrešne primene materijalnog prava i protiv drugostepene presude koja ne bi mogla da se pobija revizijom, ako je po oceni Vrhovnog suda potrebno da se razmotre pravna pitanja od opšteg interesa ili pravna pitanja u interesu ravnopravnosti građana, radi ujednačavanja sudske prakse, kao i ako je potrebno novo tumačenje prava (posebna revizija).

O pravu tužioca na naknadu troškova za vreme provedeno na službenom putu u inostranstvu odlučeno je u skladu sa kriterijumima koje je tuženi, poslodavac, predvideo svojim opštim aktom. Odluka je zasnovana na utvrđenju da je tužilac, vozač autobusa, dobijao putne naloge za vozilo kojim je upravljao i da je tuženi u spornom mesecu vršio evidenciju prevezenih tura i obračunavao naknade troškova po tom osnovu. Po praksi Vrhovnog suda, stavljanje van snage opšteg akta kojim je regulisana visina naknade troškova za službena putovanja u inostranstvo i propust da se donese novi opšti akt i ovo pitanje uredi, ne oslobađa tuženog obaveze isplate naknade koja je zakonsko pravo zaposlenog po članu 118. stav 1. tačka 3. Zakona o radu i koja je obračunata po kriterijumima iz ranijeg opšteg akta.

Priložena presuda Vrhovnog kasacionog suda Rev2 3053/2018 od 27.02.2020. godine ima za osnov činjenično utvrđenje da zaposleni nije dobijao putne naloge za službena putovanja i da nije dokazima potkrepio navode o postojanju ovih troškova, pa ne upućuje na potrebu ujednačvanja sudske prakse zbog različitog postupanja u bitno istovrsnim činjeničnim situacijama. Institut posebne revizije je rezervisan za pitanja primene materijalnog prava, pa ni navodi revizije da je činjenično stanje nepravilno utvrđeno ne predstavlja razlog za odlučivanje o posebnoj reviziji. Pošto ne postoje ni druga pravna pitanja koja po oceni revizijskog suda nalažu potrebu odlučivanja o izjavljenoj reviziji, na osnovu člana 404. stav 2. ZPP, odlučeno je kao u stavu prvom izreke.

Odlučujući o dozvoljenosti izjavljene revizije kao redovne, u smislu člana 410. stav 2. tačka 5. ZPP, Vrhovni sud je utvrdio da je revizija nedozvoljena.

U parnicama iz radnih odnosa, revizija je po članu 441. ZPP uvek dozvoljena u sporovima o zasnivanju, postojanju i prestanku radnog odnosa. Za imovinskopravne sporove iz radnih odnosa merodavan je opšti režim iz člana 403. stav 3. ZPP, po kome revizija nije dozvoljena u imovinskopravnim sporovima ukoliko vrednost predmeta spora pobijanog dela ne prelazi dinarsku protivvrednost 40.000 evra po srednjem kursu Narodne banke Srbije na dan podnošenja tužbe.

Tužba je podneta 26.04.2023. godine, vrednost predmeta spora je 42.219,00 dinara i ne prelazi imovinski cenzus koji omogućuje izjavljivanje revizije.