Tužilac je podneo odgovor na reviziju.

Ispitujući pravilnost pobijane presude na osnovu ovlašćenja iz člana 408. ZPP, Vrhovni kasacioni sud je ocenio da je ova revizija dozvoljena u smislu člana 403. stav 2. tačka 2. ZPP („Sl.glasnik RS“ br. 72/2011, ...87/18), jer je drugostepeni sud preinačio prvostepenu presudu.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju tužilac je bio zaposlen kod tuženog kada mu je rešenjem tuženog od 08.06.2010. godine otkazan ugovor o radu zbog prestanka potrebe za njegovim radom uz isplatu otpremnine u visini od 44.000,00 dinara. Tuženi je dana 27.09.2010. godine, tužiocu isplatio otpremninu u visini od 44.000,00 dinara u skladu sa odredbama Zakona o radu. Pojedinačnim kolektivnim ugovorom koji su zaključili direktor tuženog i predstavnici sindikata zaposlenih kod tuženog dana 03.09.2003. godine, a koji je donet na neodređeno vreme u skladu sa tada važećim odredbama Zakona o radu („Sl. glasnik RS“, br.70/2001), članom 72. bilo je predviđeno pravo zaposlenih na isplatu otpremnine u visini od 200 evra po svakoj godini ukupnog staža osiguranja zaposlenih.

Tuženi je zaključenjem Ugovora o prodaji kapitala metodom javne aukcije dana 20.09.2007. godine, ušao u postupak privatizacije. Sastavni deo ugovora čini Aneks 1 u kome je sadržan socijalni program koji će se primenjivati u subjektu nakon zaključenog ugovora. Stavom 1. ovog Aneksa, kupac se obavezao da u okviru subjekta privatizacije obezbedi poštovanje svih prava zaposlenih utvrđenih Pojedinčanim kolektivnim ugovorom i drugim opštim aktima subjekta važećim u trenutku njegovog zaključenja, sve do promene istih u skladu sa zakonom. Poslednja rata iz Ugovora o privatizaciji je isplaćena 30.11.2011. godine kada je završen postupak privatizacije.

Prvostepeni sud je smatrao da tužilac nema pravo na isplatu otpremnine prema odredbama Pojedinačnog kolektivnog ugovora tuženog iz 2003. godine jer je stupanjem na snagu Zakona o radu („Službeni glasnik RS“, br. 24/05) dana 23.03.2005. godine ograničen period važenja kolektivnih ugovora na tri godine, što znači da je Pojedinačni kolektivni ugovor tuženog iz 2003. godine prestao da važi 23.03.2008. godine usled čega nije postojao pravni osnova za isplatu otpremine tužiocu u visini utvrđenoj članom 72. Pojedinačnog kolektivnog ugovora tuženog iz 2003. godine.

Prema stanovištu drugostepenog suda tužilac ima pravo na isplatu otpremnine prema odredbama Pojedinačnog kolektivnog ugovora tuženog iz 2003. godine jer je bio na snazi i u vreme zaključenja Aneksa 1 ugovora o prodaji kapitala metodom javne aukcije od 20.09.2007. godine kojim se kupac obavezao da u okviru subjekta privatizacije obezbedi poštovanje svih prava zaposlenih utvrđenih pojedinačnim kolektivnim ugovorom, pa samim tim i članom 72. Pojedinačnog kolektivnog ugovora tuženog iz 2003. godine.

Osnovano se revizijom ističe da je drugostepeni sud pogrešno primenio materijalno pravo kada je usvojio tužbeni zahtev za isplatu neisplaćenog dela otpremnine.

Prema članu 263. stava 1. Zakona o radu („Sl. glasnik RS“, br. 24/05...95/18), koji se primenjuje u konkretnom slučaju, kolektivni ugovor se zaključuje na period od tri godine. U prelaznim i sadašnjim odredbama ovog zakona, članom 284. stavom 1. je propisano da odredbe kolektivnog ugovora koji je na snazi na dan stupanja na snagu ovog zakona, a koji nisu u suprotnosti sa ovim zakonom, ostaju na snazi do zaključivanja kolektivnog ugovora u skladu sa ovim zakonom.

Iz sadržine citiranih zakonskih odredbi proizlazi da ako je kolektivni ugovor po ranijem zakonu bio zaključen na neodređeno vreme, kao što je slučaj sa Pojedinačnim kolektivnim ugovorom tuženog iz 2003. godine, posle stupanja na snagu propisa o ograničenom trajanju važenja kolektivnog ugovora, može da se primenjuje još samo tri godine, jer će po isteku tog roka njegove odredbe postati suprotne članu 263. stavu 1. važećeg Zakona o radu koji predviđa da kolektivni ugovor može da važi najviše tri godine.

Naime, Pojedinačni kolektivni ugovor tužene iz 2003. godine zaključen je u vreme važenja Zakona o radu („Sl. glasnik RS“, broj 70/01, 73/01), kojim je u članu 151. propisano da se kolektivni ugovor može zaključiti na neodređeno i određeno vreme. Zakon o radu („Sl. glasnik RS“, broj 24/05...95/18), koji je stupio na snagu 23.03.2005. godine, ograničio je trajanje važenja kolektivnog ugovora na tri godine. Stoga je član 78. navedenog Pojedinačnog kolektivnog ugovora kojim se konstatuje da se zaključivanje vrši na neodređeno vreme u suprotnosti sa odredbom važećeg Zakona o radu, pa Pojedinačni kolektivni ugovor tuženog od 03.09.2003. godine nije mogao biti primenjen na radno pravne situacije nastale posle 23.03.2008. godine, to jest po isteku roka od tri godine od stupanja na snagu Zakona o radu.

Kupac u postupku privatizacije se stavom 1. Aneksa ugovora o prodaji kapitala metodom javne aukcije od 20.09.2007. godine obavezao da u okviru subjekta privatizacije, ovde tuženog, obezbedi poštovanje svih prava zaposlenih utvrđenih Pojedinačnim kolektivnim ugovorom, kao i drugim opštim aktima subjekta važećih u trenutku zaključenja ovog ugovora sve do promene istih, u skladu sa Zakonom. Tužiocu je otkazan ugovor o radu 08.06.2010. godine, nakon prestanka važenja Pojedinačnog kolektivnog ugovora tuženog iz 2003. godine, pa mu je otpremnina obračunata i isplaćena prema propisima važećim u vreme otkaza ugovora o radu čime je ispoštovana i obaveza kupca predviđena stavom 1. Aneksa ugovora o prodaji kapitala jer se kupac 2007. godine obavezao da poštuje prava zaposlenih utvrđena Pojedinačnim kolektivnim ugovorom iz 2003. godine samo dok se isti primenjuje.

Iz navedenih razloga, Vrhovni kasacioni sud je na osnovu člana 416. stava 1. ZPP odlučio kao u stavu prvom izreke.

Predsednik veća - sudija

Vesna Popović, s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić