Protiv navedene presude tuženi je blagovremeno izjavio reviziju pozivajući se na odredbe člana 404. Zakona o parničnom postupku koji se odnose na posebnu reviziju, a zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Ocenjujući da je izjavljena revizija dozvoljena po odredbama člana 13. Zakona o izmenama i dopunama Zakona o parničnom postupku („Službeni glasnik RS“, broj 55/14) u vezi člana 23. stav 1. istog zakona, Vrhovni kasacioni sud je ispitao pobijanu presudu u smislu člana 408. ZPP i našao da je revizija neosnovana.

U postupku donošenja pobijane presude nema bitne povrede iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju ovaj sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, presudom Osnovnog suda u Somboru, Sudska jedinica u Kuli P 296/10-07 od 14.06.2011. godine, obavezani su tužilac i tuženi da solidarno isplate tužilji u toj parnici B.Z. iz L. iznos od 1.283.671,00 dinara na ime naknade štete koju je pretrpela u saobraćajnoj nezgodi dana 14.12.2004. godine, nastalu krivicom radnika tužioca, ovde tuženog, utvrđene pravnosnažnom presudom Opštinskog suda u Kuli K. 359/06 od 26.01.2007. godine. U postupku izvršenja, na osnovu rešenja o izvršenju Prvog osnovnog suda u Beogradu I 38950/12 od 28.09.2012. godine u korist izvršnog poverioca, B.Z., sa računa tužioca prinudno je naplaćen iznos od 1.761.135,46 dinara, od čega na ime glavnice iznos od 1.283.671,00 dinara, na ime zakonske zatezne kamate iznos od 270.370,56 dinara, na ime troškova parničnog postupka iznos od 142.543,90 dinara i na ime troškova izvršnog postupka iznos od 64.550,00 dinara.

Polazeći od ovako utvrđenog činjeničnog stanja, prvostepeni sud je delimično usvojio regresni zahtev tužioca za iznos od 777.020,00 dinara sa zakonskom zateznom kamtom, ocenjujući da je odgovornost stranaka kao solidarnih dužnika prema oštećenoj solidarna i deljiva primenom člana 413. i člana 423. Zakona o obligacionim odnosima.

Odlučujući o žalbi tužioca, drugostepeni sud je doneo pobijanu presudu kojom je preinačio prvostepenu presudu u odbijajućem delu, usvajajući zahtev tužioca u celosti, ocenjujući da u konkretnom slučaju nema mesta primeni zakonskih odredbi koje je primenio prvostepeni sud, već da obaveza tuženog proizilazi iz sadržine odredbi člana 124. stav 3. Zakona o državnim službenicima.

Razlozi revizije kojima se ukazuje na pogrešnu primenu materijalnog prava nisu osnovani.

Pravilan je zaključak drugostepenog suda da se regresno pravo tužioca prema tuženom zasniva na odredbi člana 170, člana 171. Zakona o obligacionim odnosima, kao i na odredbama člana 163. stav 7. Zakona o radu u vezi člana 124. stav 1. Zakona o državnim službenicima.

Odredbom člana 170. stav 1. ZOO propisano je da za štetu koju zaposleni u radu ili u vezi sa radom prouzrokuje trećem licu odgovara preduzeće u kome je radio u trenutku prouzrokovanja štete, osim ako dokaže da je zaposleni u datim okolnostima postupao onako kako je trebalo, a drugim stavom ove odredbe da oštećeni ima pravo zahtevati naknadu štete i neposredno od radnika ako je štetu prouzrokovao namerno. Lice koje je oštećeniku naknadilo štetu koju je zaposleni prouzrokovao namerno ili krajnjom nepažnjom ima pravo da od tog zaposlenog zahteva naknadu plaćenog iznosa u roku od šest meseci od dana isplaćene naknade (član 171. stav 2. i 3. ZOO).

Odredbom člana 163. stav 7. Zakona o radu („Službeni glasnik RS“, broj 24/05), propisano je da zaposleni koji na radu ili u vezi sa radom namerno ili krajnjom nepažnjom prouzrokuje štetu trećem licu, a koju je naknadio poslodavac, dužan je poslodavcu naknaditi iznos isplaćene štete. Sličnu odredbu sadrži i član 124. Zakona o državnim službenicima, kojim je između ostalog propisano da ukoliko Republika Srbija oštećeniku naknadi štetu koju je državni službenik prouzrokovao namerno ili iz krajnje nepažnje, ima pravo da od državnog službenika zahteva naknadu plaćenog iznosa u roku od šest meseci od dana isplaćene naknade. Pored toga odgovornost policijskog službenika propisana je i odredbom člana 166. stav 1. Zakona o policiji, određenjem da za štetu koju policijski službenik pričini trećim licima RS odgovara ako se dokaže da je policijski službenik postupao nesaglasno propisima o načinu obavljanja policijskih poslova u kom slučaju Republika Srbija ima pravo regresa ako se dokaže da je postupao nesaglasno propisima o načinu obavljanja policijskih poslova.

Imajući u vidu napred citirane materijalno-pravne odredbe koje se u konrektnom slučaju moraju primeniti, kao i utvrđeno činjenično stanje, Vrhovni kasacioni sud nalazi da je pravilan stav drugostepenog suda o postojanju obaveze tuženog da svom poslodavcu, ovde tužiocu, isplati iznos koji je poslodavac isplatio oštećenom licu, na ime naknade štete, koja je nastala krivicom tuženog, kao zaposlenog. Krivica tuženog i njegova odgovornost za štetu koju je oštećeno lice pretrpelo u pomenutoj saobraćajnoj nezgodi, utvrđena je ranije donetim pravnosnažnim presudama, pri čemu nije od značaja činjenica koja se navodi u reviziji, da su krivična dela za koje je tuženi u krivičnom postupku oglašen krivim i to krivično delo protiv bezbednosti saobraćaja iz člana 201. stav 3. u vezi krivičnog dela ugrožavanje javnog saobraćaja iz člana 195. stav 3. u vezi stava 1. KZ RS, izvršena iz nehata. Radnje izvršenja označenog krivičnog dela u građansko-pravnom smislu mogu se upodobiti sa grubom nepažnjom, koja predstavlja osnov u smislu napred navedenih materijalno-pravnih propisa, za nastanak regresnog zahteva tužioca prema svom zaposlenom, ovde tuženom. Tuženi je kao zaposleni kod tužioca, kao pripadnik policije i državni službenik, grubim kršenjem saobraćajnih propisa izvršio navedeno krivično delo, zbog čega se ne mogu prihvatiti kao osnovani navodi revizije da je tuženi kritičnom prilikom postupao pažnjom posebno brižljivog čoveka, odnosno da se postupanje tuženog može okarakterisati samo kao obična nepažnja.

Kako se ostalim revizijskim navodima ponavljaju žalbeni razlozi koji su pravilno ocenjeni od strane drugostepenog suda, to je ovaj sud iz napred navedenih razloga, primenom člana 414. ZPP odlučio kao u izreci.

Predsednik veća - sudija

Ljubica Milutinović, s.r.