.jpg "Sudska praksa")
Republika Srbija
VRHOVNI SUD
Rev2 681/2024
21.03.2024. godina
Beograd
Vrhovni sud, u veću sastavljenom od sudija: Branislava Bosiljkovića, predsednika veća, Branke Dražić, Dragane Boljević, Zorice Bulajić i Radoslave Mađarov, članova veća, u parnici iz radnog odnosa tužioca AA iz ..., čiji je punomoćnik Nikola Nikolić advokat iz ..., protiv tuženog JKP Gradsko saobraćajno preduzeće „Beograd“ iz Beograda, čiji je punomoćnik Dragan Milovanović advokat iz ..., radi isplate, odlučujući o reviziji tuženog izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž1 5161/23 od 23.11.2023. godine, u sednici veća održanoj dana 21.03.2024. godine, doneo je
R E Š E NJ E
NE DOZVOLJAVA SE odlučivanje o posebnoj reviziji tuženog izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž1 5161/23 od 23.11.2023. godine.
ODBACUJE SE kao nedozvoljena revizija tuženog izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž1 5161/23 od 23.11.2023. godine.
O b r a z l o ž e nj e
Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž1 5161/23 od 23.11.2023. godine odbijena je kao neosnovana žalba tuženog i potvrđena presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P1 513/23 od 21.09.2023. godine kojom je obavezan tuženi da, na ime razlike u visini predviđene i isplaćene naknade za troškove ishrane u toku rada koja se isplaćuje u novcu i bonovima, isplati tužiocu za period od januara do marta 2020. godine novčane iznose navedene u prvom i drugom stavu izreke prvostepene presude sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate, kao i da mu nadoknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 35.300,00 dinara.
Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu tuženi je, zbog pogrešne primene materijalnog prava, blagovremeno izjavio reviziju predviđenu članom 404. ZPP (posebna revizija).
Po oceni Vrhovnog suda, posebna revizija tuženog u ovom sporu nije dozvoljena.
Tužilac je podnetom tužbom tražio isplatu novčanog potraživanja iz radnog odnosa - naknade za ishranu u toku rada, koja se delom isplaćuje u gotovom novcu a delom u bonovima, u visini između iznosa ugovorenog kolektivnim ugovorom tuženog i iznosa koji su mu isplaćeni u spornom periodu.
U istovetnim činjenično-pravnim sporovima Vrhovni sud je izrazio stav da se pravo zaposlenog na naknadu troškova za ishranu u toku rada, predviđeno članom 118. stav 1. tačka 5. Zakona o radu, ostvaruje u skladu sa opštim aktom i ugovorom o radu čije se odredbe tumače onako kako glase. Pobijana drugostepena presuda ne odstupa od tog pravnog stava, s obzirom da je u kolektivnom ugovoru tuženog naveden konkretan novčani iznos koji se na ime tražene naknade ima isplatiti zaposlenom, zbog čega se bez obzira na uspostavljeni princip bruto zarade iz člana 105. Zakona o radu, ne može na štetu zaposlenog pretpostaviti da je reč o ugovorenom bruto iznosu jer to nije izričito predviđeno.
Iz tih razloga, nema osnova da se dozvoli odlučivanje o posebnoj reviziji tuženog radi razmatranja spornog pravnog pitanja da li je visina troškova ishrane u toku rada u njegovom koektivnom ugovoru iskazana u bruto ili neto iznosu, ili radi ujednačavnja sudske prakse. Zbog toga je, na osnovu člana 404. ZPP, odlučeno kao u prvom stavu izreke.
O dozvoljenosti revizije u sporoima o novčanim potraživanjima iz radnog odnosa odlučuje se na osnovu člana 403. stav 3. ZPP, prema vrednosti predmeta spora pobijanog dela. Vrednost predmeta ovog spora u pobijanom delu je očigledno niža od vrednosti koja je po navedenoj zakonskoj odredbi merodavna za dozvoljenost revizije, pa je zato primenom člana 413. ZPP, odlučeno kao u drugom stavu izreke.
Predsednik veća - sudija
Branislav Bosiljković, s.r.
Za tačnost otpravka
Zamenik upravitelja pisarnice
Milanka Ranković
