Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, tužilja je blagovremeno izjavila reviziju zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Odlučujući o izjavljenoj reviziji, na osnovu člana 408. ZPP, Vrhovni kasacioni sud je našao da je tužiljina revizija osnovana.

U sprovedenom postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilja je u radnom odnosu kod tužene na neodređeno vreme na poslovima higijeničara. U spornom periodu tužena nije plaćala tužilji naknadu troškova za dolazak na rad i odlazak sa rada. Tužilja stanuje u ... u ulici ... broj ... odnosno na udaljenosti od mesta stanovanja do mesta rada koje iznosi nešto više od ... metara. Tužilja je u spornom periodu bila prisutna na radu efektivno ukupno 354 dana. Uslugu gradskog prevoza obavlja „Nikolić prevoz“, a u spornom periodu cena karte u gradskom prevozu u jednom pravcu je iznosila 50,00 dinara odnosno 100,00 dinara u oba pravca.

Polazeći od ovako utvrđenog činjeničnog stanja, prvostepeni sud je usvojio tužbeni zahtev, a drugostepeni sud je preinačio prvostepenu presudu i primenom člana 118. stav 1. tačka 1. Zakona o radu i člana 26. stav 1. i 2. Posebnog kolektivnog ugovora za zaposlene u osnovnim i srednjim školama i domovima učenika („Službeni glasnik Republike Srbije“ broj 21/15), odbio tužbeni zahtev. Po stanovištu drugostepenog suda, kod utvrđenih činjenica o udaljenosti koja iznosi 300 metara od tužiljinog mesta stanovanja do mesta rada i nekorišćenju usluga gradskog prevoza za dolazak na rad i odlazak sa rada, tužilja nije imala stvarne troškove po tom osnovu i zato njen zahtev za njihovu naknadu nije osnovan.

Po stanovištu Vrhovnog kasacionog suda, u ovom sporu pogrešno je primenjeno materijalno pravo.

Odredbom člana 118. stav 1. Zakona o radu propisano je da zaposleni ima pravo na naknadu troškova u skladu sa opštim aktom i ugovorom o radu, pored ostalog i troškova za dolazak i odlazak sa rada u visini cene prevozne karte u javnom saobraćaju, ako poslodavac nije obezbedio sopstveni prevoz (tačka 1). Prema članu 26. Posebnog kolektivnog ugovora za zaposlene u osnovnim i srednjim školama i domovima učenika, zaposleni ima pravo na naknadu za dolazak i odlazak sa rada u visini cene prevozne karte u javnom saobraćaju (gradski, prigradski, međugradski), koja mora biti isplaćena do petog u mesecu za prethodni mesec, ukoliko nije obezbedio sopstveni prevoz. Ukoliko je peronska karta uslov korišćenja prevoza, smatra se da je ista sastavni deo troškova prevoza.

Iz navedenih odredaba proizilazi da udaljenost mesta rada od mesta stanovanja nije predviđena kao kriterijum od kojeg zavisi pravo zaposlenog na troškove za dolazak i odlazak sa rada.

Iz tog razloga je drugostepena presuda doneta uz pogrešnu primenu materijalnog prava, pa je na osnovu člana 416. stav 1. ZPP, odlučeno kao u izreci.

Predsednik veća - sudija

Branislav Bosiljković,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić