U sprovedenom postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP na koju ovaj sud pazi po službenoj dužnosti, niti je u postupku pred drugostepenim sudom učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 1. u vezi člana 231. ZPP na koju revizija ukazuje jer je pravilno primenjeno pravilo o teretu dokazivanja. To pravilo iz ZPP je detaljnije razrađeno članom 45. Zakona o zabrani diskriminacije, ali i u odnosu na te odredbe u nižestepenom postupku nije bilo propusta koji bi uticali na donošenje pravilne i zakonite odluke.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilja je bila u radnom odnosu kod tuženog počev od januara 2008. godine kao lekar opšte prakse. Ona smatra da je tuženi prema njoj neopravdano diskriminatorski postupao na taj način što je šef opšte službe dr GG svaka dva-tri dana i to u periodu od sredine 2008. godine pozivao u svoju ordinaciju vređao, terao u Bugarsku i na drugi način. Ona je na taj način diskriminisana na nacionalnoj osnovi sa elementima mobinga u tuženoj ustanovi, vređan je njen profesionalni integritet čast ugled i dostojanstvo i to ne samo u okviru tužene ustanove nego i u javnosti i pred pacijentima i sve je to dovelo do narušavanja njenog zdravstvenog stanja. Kao radnje diskriminacije tužilja je navela i ponašanja direktora tuženog kada mu se obraćala da joj otvori bolovanje na način kako je to navedeno u prvostepenoj presudi, a navela je i druge slučajeve i načine postupanja odgovornih lica tuženog prema njoj koji su prema njenom mišljenju diskriminatorskog karaktera, a o čemu je prvostepeni sud odlučio izrekom svoje presude.

Nižestepeni sudovi nalaze da radnje koje je tužilja navela u konkretnom slučaju nemaju elemente diskriminatorskog postupanja zbog čega su tužbeni zahtev odbili.

Odredbom člana 2. stav 1. Zakona o zabrani diskriminacije definisan je pojam diskriminacije i diskriminatorskog postupanja i to tako što se pod tim podrazumeva svako neopravdano pravljenje razlike ili nejednako postupanje odnosno propuštanje (isključivanje, ograničavanje ili davanje prvenstva) u odnosu na lica ili grupe kao i članove njihovih porodica ili njima bliskih lica na otvoren ili prikriven način, a koji se zasniva na rasi, boji kože, precima, državljanstvu, nacionalnoj pripadnosti i drugim ličnim svojstvima. Dakle, za postojanje diskriminacije odnosno diskriminatorskog postupanja nije dovoljno samo da postoje neopravdane razlike, odnosno neopravdano postupanje u odnosu na neko lice već je nužan uslov i da je to s obzirom na određeno lično svojstvo tog lica, u konkretnom slučaju u odnosu na nacionalnu pripadnost tužilje. U postupku zaštite od diskriminacije prema pravilu o teretu dokazivanja sadržanom u članu 45. Zakona proizilazi da ako je sud utvrdio da izvršena radnja neposredne diskriminacije ili je to među strankama nesporno, tuženi se ne može osloboditi od odgovornosti dokazivanjem da nije kriv, odnosno ukoliko tužilac učini verovatnim da je tuženi izvršio akt diskriminacije teret dokazivanja da usled tog akta nije došlo do povrede načela jednakosti, odnosno načelo jednakih prava i obaveza snosi tuženi. U konkretnom slučaju iz činjenica koje su utvrđene u postupku pred nižestepenim sudovima proizilazi da je nesumnjivo u radnjama tuženog bilo određenih nezakonitih i nepravilnih postupanja prema tužilji kada se radi o njenim pojedinim pravima iz radnog odnosa. Tako npr. pravnosnažnom presudom Osnovnog suda u Zaječaru od 17.12.2015. godine poništeno je kao nepravilno i nezakonito rešenje tuženog kojim je tužilji izrečena disciplinska mera opomene pred isključenje, pojedini saslušani svedoci, čije je iskaze prvostepeni sud u svojoj odluci detaljno naveo i ocenio, takođe ukazuju na određena ponašanja koja su bila uvredljiva prema tužilji. Međutim, ono što je od odlučujućeg značaja u ovoj parnici, jeste da tužilja nije učinila verovatnim da je tuženi učinio akt diskriminacije odnosno postupanja koja su opisana a s obzirom na njeno lično svojstvo odnosno nacionalnu pripadnost. Tužilja u reviziji detaljno analizira izvedene dokaze u prvostepenom postupku, osporava pojedine činjenične zaključke prvostepenog odnosno drugostepenog suda ali i u reviziji se ne iznosi ništa posebno novo što bi bilo vezano za pomenuto lično svojstvo tužilje, a bez čega se ne može govoriti o aktu diskriminacije.

Upravo imajući u vidu sve navedeno, po mišljenju ovog suda pravilno su nižestepeni sudovi odbili tužiljin tužbeni zahtev iz razloga koje i ovaj sud prihvata.

Zbog svega toga je i odlučeno kao u izreci na osnovu člana 414. stav 1. ZPP.

Predsednik veća - sudija

Božidar Vujičić,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić