U postupku nije učinjena bitna povreda iz člana 361. stav 2. tačka 9. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti, a ni bitna povreda na koju se revizijom ukazuje.

U pravnosnažno okončanom postupku je utvrđeno da je na osnovu ovlašćenja guvernera Narodne banke Jugoslavije od 18.07.2002. godine Generalni sekretar Narodne banke Jugoslavije doneo odluku G 3793 od 01.08.2002. godine na osnovu koje je tužilja, raspoređena na radno mesto samostalnog referenta u odeljenju za opšte poslove u glavnoj republičoj filijali u Beogradu, ostala neraspoređena, s tim da joj radni odnos prestaje protekom otkaznog roka od dve godine. U obrazloženju pobijane odluke je navedeno da je Pravilnikom o izmenama i dopunama Pravilnika o sistematizaciji radnih mesta i koeficijentima za vrednovanje radnih mesta u Narodnoj banci Jugoslavije, sa popisom sistematizovanih radnih mesta sa potrebnim brojem izvršilaca i posebnim koeficijentima po osnovnim organizacionim jedinicama i specijalizovanim organizacijama Narodne banke Jugoslavije od 19.07.2002. godine, a koji je stupio na snagu 27.07.2002. godine, ukinuto radno mesto na kojem je tužilja radila i organizaciona jedinica u kojoj je radila zbog smanjenog obima posla, a da zaposlena nije mogla da se rasporedi na druge poslove koji odgovaraju njenoj stručnoj spremi i radnom iskustvu, a ni na druge poslove u drugom saveznom organu, s obzirom da je Savezna vlada zaključkom od 06.12.2001. godine naložila Saveznim organima uprave i Saveznim organizacijama preduzimanjem mera za smanjenje ukupnog broja zaposlenih. Tužilja je protiv navedenog rešenja izjavila prigovor koji je rešenjem Generalnog sekretara Narodne banke Jugoslavije G 4680 od 15.10.2002. godine odbijen kao neosnovan.

Polazeći od tako utvrđenog činjeničnog stanja, pravilno je nižestepeni sud primenio materijalno pravo kada je kao neosnovan odbio tužbeni zahtev.

Odredbama člana 79. Zakona o Narodnoj banci Jugoslavije („Službeni list SRJ“ broj 32/93 ... 73/00) bilo je propisano da se na prava i obaveze iz radnog odnosa radnika zaposlenih u Narodnoj banci Jugoslavije primenjuje savezni zakon kojim se uređuju položaj i prava radnika u saveznim organima uprave. Shodno ovoj odredbi, primenjivan je Zakon o osnovama sistema državne uprave i o Saveznom izvršnom veću i saveznim organima uprave („Službeni list SFRJ“ broj 23/78 ... 50/93) koji je prestao da važi, osim odredaba koje se odnose na položaj i prava radnika u saveznim organima uprave, shodno članu 14. Ustavnog Zakona za sprovođenje Ustava SRJ („Službeni list SRJ“ broj 1/92).

Prema odredbi člana 393. navedenog Zakona, ukoliko su opštim aktima o organizaciji i radu i o sistematizaciji zadataka i poslova u saveznim organima uprave, odnosno saveznim organizacijama ukinuti pojedini zadaci i poslovi zbog smanjenja njihovog obima, radnici koji su radili na tim zadacima i poslovima rasporediće se na druge zadatke i poslove koji odgovaraju njihovoj stručnoj spremi i radnom iskustvu u istom ili drugom saveznom organu uprave, odnosno saveznoj organizaciji ako se o tome sporazumeju funkcioneri koji rukovode tim organima, odnosno organizacijama. Ako se radnici ne mogu rasporediti na zadatke i poslove u istom saveznom organu uprave, odnosno saveznoj organizaciji, niti na zadatke i poslove u drugom saveznom organu uprave, odnosno saveznoj organizaciji, oni ostaju neraspoređeni. Prava iz radnog odnosa radnici ostvaruju u saveznom organu uprave, odnosno saveznoj organizaciji u kojoj su do tada radili, na način i pod uslovima koji su propisani za radnike ukinutih saveznih organa uprave, odnosno saveznih organizacija. Članom 394. stav 3. istog zakona je propisano da radnicima ukinutog saveznog organa ili organizacije, koji ne budu preuzeti, odnosno raspoređeni, prestaje radni odnos u skladu sa odredbama ovog zakona i da radni odnos prestaje i radnicima koji budu preuzeti, ali ne budu raspoređeni sa novim aktom o sistematizaciji zadataka i poslova.

U toku postupka nije bilo sporno da je Pravilnikom o izmenama i dopunama Pravilnika o sistematizaciji radnih mesta kod tuženog od 19.07.2002. godine ukinuto radno mesto na kome je tužilja bila raspoređena i organizaciona jedinica u kojoj je radila i da je obavljanje određenih poslova iz te organizacione jedinice prešlo u delokrug novoobrazovanog odeljenja gde je prešao i određeni broj zaposlenih iz ukinutog odeljenja.

Prema opštem pravilu o teretu dokazivanja u smislu člana 223. Zakona o parničnom postupku, ko šta tvrdi, kome šta ide u prilog, dužan je to i da dokaže. Stranke su dužne da iznesu sve činjenice na kojima zasnivaju svoje zahteve i da predlože dokaze kojima se utvrđuju te činjenice, a sud odluku o osnovanosti tužbenog zahteva donosi na osnovu predloženih činjenica i dokaza. Kako tužilja nije pružila dokaz za svoju tvrdnju da je u vreme donošenja osporene odluke tužena imala upražnjeno radno mesto koje odgovara vrsti i stepenu stručne spreme tužilje i njenom radnom iskustvu, a ni dokaze da je i u drugim saveznim organima i organizacijama bilo upražnjeno odgovarajuće radno mesto, to je pravilno drugostepeni sud odbio kao neosnovan tužbeni zahtev tužilje za poništaj pobijanih odluka.

Neosnovano je ukazivanje u reviziji da je na konkretnu pravnu situaciju trebalo primeniti odredbe Zakona o radu, s obzirom da se Zakon o osnovama sistema državne uprave i o Saveznom izvršnom veću i saveznim organima uprave, kao posebni zakon, primenjivao na zaposlene kod pravnog prethodnika tužene, do stupanja na snagu Zakona o Narodnoj banci Srbije 19.07.2003. godine. Naime, članom 398. navedenog zakona, koji se u vreme donošenja osporenih odluka tuženog primenjivao, propisano je da će se na zaposlene u Saveznim organima i organizacijama primenjivati odredbe Zakona o radu samo ukoliko neko pitanje nije uređeno ovim zakonom.

Tužilja u reviziji ističe da je i prvostepenu i drugostepenu pobijanu odluku potpisalo isto lice. Prema članu 138. stav 3. Pravilnika o radnim odnosima u Narodnoj banci Jugoslavije odluku o prestanku radnog odnosa neraspoređenim zaposlenima iz stava prvog tog člana donosi guverner ili lice koje on ovlasti. Kako je Generalni sekretar Narodne banke Jugoslavije potpisao pobijane odluke po ovlašćenju guvernera, to je neosnovan i ovaj revizijski navod.

Kako se ni ostalim navodima revizije ne dovodi u sumnju pravilnost i zakonitost pobijane odluke, Vrhovni kasacioni sud je na osnovu odredbe člana 405. stav 1. ZPP odlučio kao u izreci.

Predsednik veća – sudija

Snežana Andrejević, s.r.