.jpg "Sudska praksa")
Republika Srbija
VRHOVNI KASACIONI SUD
Rev2 84/2023
05.04.2023. godina
Beograd
U IME NARODA
Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudija: Jelice Bojanić Kerkez, predsednika veća, Vesne Stanković i Radoslave Mađarov, članova veća, u parnici iz radnog odnosa tužilje AA iz ..., čiji je punomoćnik Dragana Filipović, advokat iz ..., protiv tužene Osnovne škole „22. juli“ iz Krčedina, čiji je punomoćnik Pravobranilaštvo Opštine Inđija iz Inđije, radi isplate, odlučujući o reviziji tužilje, izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 3051/22 od 12.10.2022. godine, u sednici veća održanoj 05.04.2023. godine, doneo je
P R E S U D U
ODBIJA SE, kao neosnovana, revizija tužilje izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 3051/22 od 12.10.2022. godine.
O b r a z l o ž e nj e
Presudom Osnovnog suda u Staroj Pazovi, Sudska jedinica u Inđiji P1 250/21 od 13.04.2022. godine, obavezana je tužena da isplati tužilji za period 01.03.2018. godine do 31.03.2021. godine na ime troškova regresa za korišćenje godišnjeg odmora iznos od 123.359,11 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 25.01.2022. godine do isplate i iznos od 25.683,47 dinara na ime zakonske zatezne kamate obračunate od dospelosti do 24.01.2022. godine i na ime naknade troškova za ishranu u toku rada iznos od 100.768,75 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 25.01.2022. godine do isplate i iznos od 21.385,00 dinara na ime zakonske zatezne kamate obračunate od dospelosti do 24.01.2022. godine, kao i da tužilji naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 93.702,56 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvšrnosti odluke do isplate.
Presudom Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 3051/22 od 12.10.2022. godine, usvojena je žalba tuženog i preinačena prvostepena presuda, tako što je navedeni tužbeni zahtev odbijen, kao i zahtev tužilje za naknadu troškova postupka i obavezana tužilja da isplati tuženoj na ime troškova prvostepenog postupka iznos od 27.000,00 dinara i drugostepenog postupka iznos od 18.000,00 dinara.
Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, tužilja je blagovremeno izjavila reviziju zbog pogrešne primene materijalnog prava.
Ispitujući pobijanu presudu u smislu člana 403. stav 2. tačka 2. u vezi člana 408. Zakona o parničnom postupku - ZPP („Službeni glasnik RS“ br. 72/11...18/20), Vrhovni kasacioni sud je utvrdio da je revizija neosnovana.
U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.
Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilja je u radnom odnosu kod tužene na radnom mestu ... i sa koeficijentom za obračun zarade od 6,30. U spornom periodu tužena je tužilji obračunavala i isplaćivala zaradu, tako što je osnovica koju objavljuje Vlada Republike Srbije množila sa koeficijentom radnog mesta i tako dobijen iznos, koji je bio niži od iznosa minimalne zarade, dopunjavala do visine minimalne zarade. U spornom periodu tužilji je isplaćivana zarada u visini minimalne zarade. Veštačenjem je utvrđena visina traženih naknada prema prisustvu na radu tužilje primenom parametara propisanim važećim pojedinačnim kolektivnim ugovorom u komunalnoj delatnosti.
Polazeći od utvrđenog činjeničnog stanja, prvostepeni sud je usvojio tužbeni zahtev tužilje, jer je zaključio da joj pripada pravo na naknadu troškova regresa za korišćenje godišnjeg odmora i ishrane u toku rada, imajući u vidu način obračuna zarade tužilje i da tako dobijen iznos zarade bio je manji od iznosa minimalne zarade, da je tužena u spornom periodu vršila korekciju dobijene zarade tako što je vršila doplatu do iznosa minimalne zarade i zaključio da nije isplatila tužilji naknadu na ime toplog obroka i regresa u skladu sa članom 111. i 112. Zakona o radu.
Drugostepeni sud je preinačio prvostepenu presudu, tako što je odbio tužbeni zahtev tužilje za isplatu navedenih naknada, jer je zaključio da su primanja po osnovu naknade za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora za zaposlene u javnim službama sadržana u koeficijentu kao jednom od elemenata plate, pa da ne postoji osnov za ostvarivanje predmetnih potraživanja niti u opštem, niti u posebnom propisu i da okolnost što je tužilji u spornom periodu isplaćena minimalna zarada, bez uticaja je na drugačije odlučivanje.
Neosnovano se revizijom ukazuje da se navedeni zaključak drugostepenog suda zasniva na pogrešnoj primeni materijalnog prava.
Odredbom člana 2. stav 2. Zakona o radu („Službeni glasnik RS“ br. 24/05 ... 95/18 – autentično tumačenje), propisano je da se njegove odredbe primenjuju i na zaposlene u državnim organima, organima teritorijalne autonomije i lokalne samouprave i javnim službama, ako zakonom nije drukčije određeno.
Odredbom člana 13. stav 1. i 3. Zakona o osnovama sistema obrazovanja i vaspitanja („Sl. glasnik RS“ broj 88/17....6/20), propisano je da delatnost obrazovanja i vaspitanja obavlja ustanova, a da se na osnivanje i rad ustanove primenjuju odredbe ovog Zakona i propisi o javnim službama.
Članom 1. Zakona o platama u državnim organima i javnim službama („Službeni glasnik RS“ br. 34/01 ... 21/16 i dr.), između ostalog, propisano je da se ovim zakonom uređuje način utvrđivanja plata, dodataka, naknada i ostalih primanja zaposlenih u javnim službama koje se finansiraju iz budžeta Republike, Autonomne pokrajne i jedinice lokalne samouprave, a članom 4. stav 2. navedenog zakona, propisano je da koeficijent za obračun plate sadrži i dodatak na ime naknade za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora.
Prema tome, kako se na tuženu primenjuju propisi o javnim službama, to se po oceni Vrhovnog kasacionog suda na zarade i druga primanja zaposlenih kod tužene primenjuje Zakon o platama u državnim organima i javnim službama.
Imajući u vidu utvrđeno činjenično stanje, a u kontekstu navedenih odredbi zakona, Vrhovni kasacioni sud nalazi da je tužilji iznos naknade za ishranu u toku rada i regresa sadržan u koeficijentu prema kome je tužilji isplaćivana plata, u skladu sa članom 4. Zakona o platama u državnim organima i javnim službama, zbog čega nema pravo na naknadu koju potražuje postavljenim tužbenim zahtevom, a kako je to pravilno zaključio i drugostepeni sud.
Iz navedenih razloga, primenom člana 414. stav 1. ZPP, odlučeno je kao u izreci.
Predsednik veća - sudija
Jelica Bojanić Kerkez,s.r.
Za tačnost otpravka
Upravitelj pisarnice
Marina Antonić
