.jpg "Sudska praksa")
Republika Srbija
VRHOVNI KASACIONI SUD
Rev2 990/2019
25.03.2021. godina
Beograd
Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudija: Slađane Nakić Momirović, predsednika veća, Dobrile Strajina, Marine Milanović, Katarine Manojlović Andrić i Gordane Džakula, članova veća, u parnici tužilaca AA iz ... i BB iz ..., čiji je je zajednički punomoćnik Ivan Ivanković, advokat iz ..., protiv tuženog JP EPS Beograd – Ogranak RB „Kolubara“ Lazarevac, radi isplate, odlučujući o reviziji tužilaca izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž1 2236/2018 od 03.09.2018. godine, u sednici održanoj 25.03.2021. godine, doneo je
R E Š E NJ E
NE DOZVOLJAVA SE odlučivanje o posebnoj reviziji tužilaca izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž1 2236/2018 od 03.09.2018. godine.
ODBACUJE SE kao nedozvoljena revizija tužilaca izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž1 2236/2018 od 03.09.2018. godine.
ODBIJA SE zahtev tuženog za naknadu troškova odgovora na reviziju.
O b r a z l o ž e nj e
Presudom Osnovnog suda u Lazarevcu P1 1791/14 od 25.04.2018. godine, stavom prvim izreke, delimično je usvojen tužbeni zahtev i obavezan tuženi da tužiocu AA, za period od septembra 2011. godine do septembra 2014. godine, na ime manje isplaćene uvećane, isplati pojedinačno određene mesečne iznose sa zakonskom zateznom kamatom na svaki mesečni iznos navedenog perioda od dospelosti (iznosi i datumi dospeća određeni u izreci), kao i da za tužioca na dosuđene iznose uplati nadležnom Republičkom fondu za PIO zaposlenih doprinose za obavezno penzijsko i invalidsko osiguranje; dok je od dosuđenog, pa do traženog iznosa, sa zakonskom zateznom kamatom, tužbeni zahtev odbijen (iznosi i datumi dospeća određeni u izreci). Stavom drugim izreke, delimično je usvojen tužbeni zahtev i obavezan tuženi da tužiocu BB, za period od septembra 2011. godine do septembra 2014. godine, na ime manje isplaćene uvećane, isplati pojedinačno određene mesečne iznose sa zakonskom zateznom kamatom na svaki mesečni iznos navedenog perioda od dospelosti (iznosi i datumi dospeća određeni u izreci), kao i da za tužioca na dosuđene iznose uplati nadležnom Republičkom fondu za PIO zaposlenih doprinose za obavezno penzijsko i invalidsko osiguranje; dok je od dosuđenog, pa do traženog iznosa, sa zakonskom zateznom kamatom, tužbeni zahtev odbijen (iznosi i datumi dospeća određeni u izreci). Stavom trećim izreke, odlučeno je da svaka stranka snosi svoje troškove parničnog postupka.
Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž1 2236/2018 od 03.09.2018. godine, odbijena je žalba tuženog i potvrđena prvostepena presuda (stav prvi izreke). Odbijen je zahtev tužilaca za naknadu troškova žalbenog postupka (stav drugi izreke).
Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, tužioci su blagovremeno izjavili reviziju ukazujući na razloge za primenu člana 404. Zakona o parničnom postupku.
Tuženi je podneo odgovor na reviziju.
Prema odredbi člana 404. stav 1. Zakona o parničnom postupku, revizija je izuzetno dozvoljena zbog pogrešne primene materijalnog prava i protiv drugostepene presude koja ne bi mogla da se pobija revizijom, ako je po oceni Vrhovnog kasacionog suda potrebno da se razmotre pravna pitanja od opšteg interesa ili pravna pitanja u interesu ravnopravnosti građana, radi ujednačavanja sudske prakse, kao i ako je potrebno novo tumačenje prava (posebna revizija). O dozvoljenosti i osnovanosti revizije odlučuje Vrhovni kasacioni sud u veću od pet sudija (stav 2.).
Po oceni Vrhovnog kasacionog suda, uslovi za primenu instituta posebne revizije iz člana 404. Zakona o parničnom postupku nisu ispunjeni. U pobijanoj presudi, u njenom odbijajućem delu, izraženo je pravno shvatanje da tužiocima ne pripada pravo na uvećanu zaradu po osnovu radnog učinka, jer radni učinak ne čini osnovnu zaradu niti je opštim aktom poslodavca utvrđen kao sastavni deo osnovne zarade, a da je tužiocima opštim aktom poslodavca priznat veći koeficijent za uvećanja zarade po osnovu tzv.neredovnosti od onog koji je propisan Zakonom o radu. Uz reviziju nisu priložene sudske odluke u kojima je drugačije odlučivano u predmetima iz istog činjeničnog i pravnog osnova, pri čemu pravno shvatanje nižestepenih sudova ne odstupa od sudske prakse i vladajućeg pravnog shvatanja izraženog u odlukama revizijskog suda (presude Vrhovnog kasacionog suda Rev 2 3715/2019, tako da ne postoji potreba za ujednačavanjem sudske prakse i novim tumačenjem prava. Iz navedenih razloga, odlučeno je kao u prvom stavu izreke.
Ispitujući dozvoljenost revizije u smislu člana 410. stav 2. tačka 5. ZPP, Vrhovni kasacioni sud je našao da revizija nije dozvoljena ni kao redovna.
Prema odredbi člana 441. ZPP, revizija je dozvoljena u parnicama u sporovima o zasnivanju, postojanju i prestanku radnog odnosa. U ostalim sporovima iz radnog odnosa, dozvoljenost revizije se ceni pod istim uslovima kao u imovinskopravnom sporu koji se odnosi na novčano potraživanje.
Tužba je podneta 08.09.2014. godine, a vrednost predmeta spora pobijanog dela za tužioca AA iznosi 7.311,76 dinara, a za tužioca BB je 10.090,07 dinara.
Prema članu 403. stav 3. ZPP, revizija u imovinskopravnim sporovima nije dozvoljena ako vrednost predmeta spora pobijanog dela ne prelazi dinarsku protivvrednost od 40.000 evra po srednjem kursu NBS na dan podnošenja tužbe.
Kako se u konkretnom slučaju ne radi o sporu o zasnivanju, postojanju i prestanku radnog odnosa, već o novčanom potraživanju tužilaca, koji u smislu člana 210. ZPP nisu jedinstveni suparničari, a koje u odnosu na svakog od njih ne prelazi dinarsku protivvrednost od 40.000 evra, revizija nije dozvoljena.
Na osnovu člana 413. ZPP, odlučeno je kao u drugom stavu izreke.
Tuženom nisu priznati troškovi sastava i takse za odgovor na reviziju jer nisu bili potrebni radi vođenja parnice u smislu člana 154. ZPP, pa je odlučeno kao u trećem stavu izreke.
Predsednik veća – sudija
Slađana Nakić Momirović,s.r.
Za tačnost otpravka
Upravitelj pisarnice
Marina Antonić
