Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudija: Branislave Apostolović, predsednika veća, Branislava Bosiljkovića, Danijele Nikolić, Dobrile Strajina i Marine Milanović, članova veća, u parnici iz Radnog odnosa tužilaca AA, BB, VV i GG, svi iz ... i DD iz ..., čiji je zajednički punomoćnik Jasmina Mihailović advokat iz ..., protiv tuženog „Gorenje aparati za domaćinstvo“ d.o.o. Valjevo, koga zastupa Veran Panić advokat iz ..., radi isplate, odlučujući o reviziji tuženog izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž1 3020/19 od 12.02.2020. godine, u sednici veća održanoj 08.10.2020. godine, doneo je

R E Š E NJ E

NE DOZVOLJAVA SE odlučivanje o posebnoj reviziji tuženog izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž1 3020/19 od 12.02.2020. godine.

ODBACUJE SE kao nedozvoljena revizija tuženog izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž1 3020/19 od 12.02.2020. godine.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Osnovnog suda u Valjevu P1 99/19 od 13.09.2019. godine, stavom prvim izreke, usvojen je tužbeni zahtev tužioca AA i obavezan je tuženi da tužiocu na ime manje isplaćene zarade (naknade za stalnost), za period od aprila 2016. godine zaključno sa decembrom 2018. godine isplati iznos od 13.375,43 dinara, i to iznose navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom od dospelosti svakog iznosa pa do isplate. Stavom drugim izreke, usvojen je tužbeni zahtev tužioca BB i obavezan je tuženi da tužiocu, na ime manje isplaćene zarade (naknade za stalnost) za period od aprila 2016. godine zaključno sa decembrom 2018. godine isplati iznos od 15.148,00 dinara, i to iznose navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom od dospelosti svakog iznosa pa do isplate. Stavom trećim izreke, usvojen je tužbeni zahtev tužioca VV i obavezan je tuženi da tužiocu, na ime manje isplaćene zarade (naknade za stalnost) za period od jula 2016. godine zaključno sa decembrom 2018. godine isplati iznos od 10.958,21 dinara, i to iznose navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom od dospelosti svakog iznosa pa do isplate.Stavom četvrtim izreke, usvojen je tužbeni zahtev tužioca GG i obavezan je tuženi da tužiocu, na ime manje isplaćene zarade (naknade za stalnost) za period od aprila 2016. godine zaključno sa decembrom 2018. godine isplati iznos od 13.858,00 dinara, i to iznose navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom od dospelosti svakog iznosa pa do isplate.Stavom petim izreke, usvojen je tužbeni zahtev tužilje DD i obavezan je tuženi da tužilji na ime manje isplaćene zarade (naknade za stalnost) za period od aprila 2016. godine zaključno sa decembrom 2018. godine isplati iznos od 13.214,30 dinara, i to iznose navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom od dospelosti svakog iznosa pa do isplate. Stavom šestim izreke, obavezan je tuženi da tužiocima isplati na ime troškova postupka iznos od 120.865,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 13.09.2019. godine kao dana presuđenja do konačne isplate.

Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž1 3020/19 od 12.02.2020. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tuženog i potvrđena presuda Osnovnog suda u Valjevu P1 99/19 od 13.09.2019. godine u stavu prvom, drugom, trećem, četvrtom, petom i delu stava šestog izreke, kojim je odlučeno o troškovima parničnog postupka u iznosu od 120.865,00 dinara. Stavom drugim izreke, preinačeno je rešenje o troškovima parničnog postupka sadržano u preostalom delu stava šestog izreke presude Osnovnog suda u Valjevu P1 99/19 od 13.09.2019. godine tako što je obavezan tuženi da tužiocima, na dosuđeni iznos troškova postupka od 120.865,00 dinara, isplati zakonsku zateznu kamatu počev od dana kada nastupe uslovi za izvršenje pa do isplate dok je u preostalom delu, za period od 13.09.2019. godine do dana nastupanja uslova za izvršenje, zahtev za isplatu zakonske zatezne kamate na dosuđeni iznos troškova postupka odbijen kao neosnovan. Stavom trećim izreke, odbijen je zahtev tuženog za naknadu troškova žalbenog postupka.

Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu tuženi je blagovremeno izjavio reviziju zbog pogrešne primene materijalnog prava, s predlogom da se o reviziji odluči kao o izuzetno dozvoljenoj, u smislu člana 404. ZPP.

Prema odredbi člana 404. stav 1. Zakona o parničnom postupku („Službeni glasnik RS“, br. 72/11, 49/13 – US, 74/13 – US, 55/14, 87/18 i 18/20 – u daljem tekstu: ZPP), revizija je izuzetno dozvoljena zbog pogrešne primene materijalnog prava i protiv drugostepene presude koja ne bi mogla da se pobija revizijom, ako je po oceni Vrhovnog kasacionog suda potrebno da se razmotre pravna pitanja od opšteg interesa ili pravna pitanja u interesu ravnopravnosti građana, radi ujednačavanja sudske prakse, kao i ako je potrebno novo tumačenje prava (posebna revizija).

Vrhovni kasacioni sud je našao da u ovom slučaju nisu ispunjeni uslovi da se dozvoli posebna revizija, jer ne postoji nijedan od razloga iz člana 404. stav 1. ZPP zbog kojih bi reviziju trebalo izuzetno dozvoliti. Naime, tvrdnju da je drugostepeni sud doneo više odluka kojima je u istovetnim činjenično-pravnim sporovima različito odlučivao, tuženi nije potkrepio odgovarajućim dokazima koji bi ukazivali na potrebu da se u postupku po posebnoj reviziji ujednači sudska praksa. Nakon razmatranja navoda revidenta o potrebi novog tumačenja prava koje se odnosi na odredbu člana 59. Pravilnika o radu tuženog od 25.08.2014. godine, Vrhovni kasacioni sud je ocenio da su nižestepeni sudovi navedenu odredbu tumačili na prihvatljiv način kada su zaključili da je tuženi imao pravo da isplaćuje ili da ne isplaćuje posebno primanje (naknadu za stalnost) zaposlenima, ali ukoliko je vršio isplatu - onda je bio dužan da to čini u skladu sa članom 59. Pravilnika, te nije mogao da umanjuje propisani iznos od 5.000,00 dinara zbog odsustva sa rada niti da isplaćeni iznos umanjuje srazmerno časovima rada tužilaca, jer takvi kriterijumi nisu predviđeni članom 59. Pravilnika tuženog.

Sledom navedenog, na osnovu člana 404. ZPP, Vrhovni kasacioni sud nije dozvolio posebnu reviziju, pa je odlučio kao u stavu prvom izreke.

Ispitujući dozvoljnost revizije u smislu člana 410. stav 2. tačka 5. ZPP, Vrhovni kasacioni sud je utvrdio da revizija nije dozvoljena.

Prema članu 441. ZPP, revizija je uvek dozvoljena u sporovima o zasnivanju, postojanju i prestanku radnog odnosa. Ukoliko se tužbeni zahtev odnosi na potraživanje u novcu u radnom sporu, dozvoljenost revizije se ocenjuje na osnovu člana 403. stav 3. ZPP, prema kome revizija nije dozvoljena ako vrednost predmeta spora pobijenog dela ne prelazi dinarsku protivvrednost od 40.000 evra po srednjem kursu NBS na dan podnošenja tužbe.

Tužba radi isplate na ime naknade za stalnost podneta je dana 30.04.2019. godine, a kao vrednost predmeta spora označen je u iznos od 21.030,00 dinara za svakog tužioca. Podneskom od 11.07.2019. godine tužbeni zahtevi tužilaca su smanjeni na iznose koji očigledno ne prelaze dinarsku protivvrednost iznosa od 40.000 evra po srednjem kursu Narodne banke Srbije na dan podnošenja tužbe, pa revizija tuženog nije dozvoljena.

Na osnovu člana 413. ZPP, Vrhovni kasacioni sud je odlučio kao u stavu drugom izreke.

Predsednik veća – sudija

Branislava Apostolović,s.r.

Za tačnost otpravka

upravitelj pisarnice

Marina Antonić