.jpg "Sudska praksa")
Republika Srbija
VRHOVNI SUD
Rev2 2155/2023
21.06.2023. godina
Beograd
U IME NARODA
Vrhovni sud, u veću sastavljenom od sudija: Jelice Bojanić Kerkez, predsednika veća, Vesne Stanković i Radoslave Mađarov, članova veća, u parnici iz radnog odnosa tužilje AA iz ..., čiji je punomoćnik Branislava Vidicki, advokat iz ..., protiv tuženog Kliničkog centra Vojvodine iz Novog Sada, čiji je punomoćnik Milena Ivošević, advokat iz ..., radi isplate, odlučujući o reviziji tužilje, izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 4277/22 od 19.01.2023. godine, u sednici veća održanoj 21.06.2023. godine, doneo je
P R E S U D U
ODBIJA SE, kao neosnovana, revizija tužilje izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 4277/22 od 19.01.2023. godine.
O b r a z l o ž e nj e
Presudom Osnovnog suda u Novom Sadu P1 2278/2021 od 09.06.2022. godine, ispravljenim rešenjem tog suda P1 2278/21 od 30.06.2022. godine, obavezan je tuženi da isplati tužilji za period od 01.06.2018. godine do 31.05.2021. godine na ime naknade troškova za ishranu u toku rada, iznos od 122.085,79 dinara, od čega iznos od 100.944,00 na ime glavnice i 21.141,99 dinara na ime zatezne kamate obračunate od dospelosti svakog pojedinačnog mesečnog iznosa do 22.02.2022. godine, kao i zakonsku zateznu kamatu na iznos od 100.944,00 dinara od 23.02.2022. godine do isplate i na ime naknade troškova za regres za korišćenje godišnjeg odmora iznos od 101.599,43 dinara, od čega iznos od 84.770,21 dinara na ime glavnice i iznos od 16.829,22 dinara na ime zatezne kamate obračunate od dospelosti svakog pojedinačnog mesečenog iznosa do 22.02.2022. godine, kao i zakonsku zateznu kamatu na iznos od 84.770,21 dinara od 23.02.2022. godine do isplate, obavezao tuženog da isplati tužilji na ime troškova parničnog postupka iznos od 64.000,00 dinara, sa zateznom kamatom od dana izvršnosti presude do isplate i oslobodio tužilju obaveze plaćanja sudskih taksi.
Presudom Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 4277/22 od 19.01.2023. godine, preinačena je ispravljena prvostepena presuda, tako što je odbijen tužbeni zahtev tužilje da se obaveže tuženi da isplati tužilji za period od 01.06.2018. godine do 31.05.2021. godine na ime naknade troškova za ishranu u toku rada iznos od 100.944,00 dinara, sa zateznom kamatom od 23.02.2022. godine do isplate i iznos od 21.141,79 dinara na ime obračunate kamate od dospelosti svakog pojedinačnog mesečnog iznosa do 22.02.2022. godine, na ime naknade troškova za regres za korišćenje godišnjeg odmora iznos od 84.770,21 dinar, sa zateznom kamatom od 23.02.2022. godine da isplate i iznos od 16.829,22 dinara na ime obračunate kamate od dospelosti svakog pojedinačnog mesečnog iznosa do 22.02.2022. godine, kao i da naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 64.000,00 dinara, sa zateznom kamatom od dana izvršnosti presude do isplate i obavezana tužilja da isplati tuženom na ime troškova parničnog postupka iznos od 63.000,00 dinara, sa zateznom kamatom od dana izvršnosti presude do isplate.
Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, tužilja je blagovremeno izjavila reviziju, kao posebnu, zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka i pogrešne primene materijalnog prava.
Tuženi je blagovremeno podneo odgovor na reviziju.
Ispitujući pobijanu presudu u smislu člana 403. stav 2. tačka 2., a u vezi člana 408. Zakona parničnom postupku - ZPP („Službeni glasnik RS“ br. 72/11...18/20), Vrhovni sud je utvrdio da je revizija neosnovana.
U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti. Revizija je izjavljena zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka. Međutim, u tom delu navodima revizije o učinjenoj bitnoj povredi odredaba parničnog postupka pred drugostepenim sudom se ne dovodi u sumnju zakonitost i pravilnost pobijane presude.
Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilja je u spornom periodu 01.06.2018. godine do 31.05.2021. godine bila u radnom odnosu kod tuženog na radnom mestu ..., sa posebnim uslovima rada, za koje joj je utvrđen koeficijent za obračun plate od 7,34. Tuženi je u spornom periodu tužilji obračunavao i isplaćivao platu, tako što je osnovicu koju objavljuje Vlada Republike Srbije množio sa koeficijentom radnog mesta 7,34, pa kako je osnovna plata bila niža od minimalne zarade, vršila doplatu do visine minimalne zarade za pun fond sati. U obračunskim listama za tužilju nije posebno iskazana naknada na ime troškova za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora. Veštačenjem je utvrđena visina traženih naknada za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora u dve varijante, prema parametrima Opšteg kolektivnog ugovora iz 2008. godine i parametrima propisanim važećim Posebnom kolektivnom ugovoru za javna preduzeća u komunalnoj delatnosti na teritoriji Republike Srbije.
Polazeći od ovako utvrđenog činjeničnog stanja, prvostepeni sud je usvojio tužbeni zahtev tužilje, zato što kroz isplatu minimalne zarade nisu isplaćene potraživane naknade na ime troškova za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora.
Drugostepeni sud je preinačio prvostepenu presudu, tako što je odbio tužbeni zahtev tužilje za isplatu navedenih naknada, jer je zaključio da su primanja na osnovu naknada troškova za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora za zaposlene u javnim službama sadržane u koeficijentu kao jednom od elemenata plate, pa da ne postoji osnov za ostvarivanje predmetnog prava tužilje niti u opštem, niti u posebnom propisu, a da to što je tužilja u spornom periodu isplaćivana minimalna zarada je bez uticaja na drugačiju odluku.
Neosnovano se revizijom ukazuje da se navedeni zaključak drugostepenog suda zasniva na pogrešnoj primeni materijalnog prava.
Odredbom člana 2. stav 2. Zakona o radu („Službeni glasnik RS“ br. 24/05 ... 95/18 – autentično tumačenje), propisano je da se njegove odredbe primenjuju i na zaposlene u državnim organima, organima teritorijalne autonomije i lokalne samouprave i javnim službama, ako zakonom nije drukčije određeno.
Članom 1. Zakona o platama u državnim organima i javnim službama („Službeni glasnik RS“ br. 34/01 ... 21/16 i dr.), između ostalog, propisano je da se ovim zakonom uređuje način utvrđivanja plata, dodataka, naknada i ostalih primanja zaposlenih u javnim službama koje se finansiraju iz budžeta Republike, Autonomne pokrajne i jedinice lokalne samouprave, a članom 4. stav 2. navedenog zakona, propisano je da koeficijent za obračun plate sadrži i dodatak na ime naknade za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora.
Prema tome, kako se na tuženog primenjuju propisi o javnim službama, to se po oceni Vrhovnog suda na zarade i druga primanja zaposlenih kod tužene primenjuje Zakon o platama u državnim organima i javnim službama.
Imajući u vidu utvrđeno činjenično stanje, a u kontekstu navedenih odredbi zakona, Vrhovni sud nalazi da je tužilji iznos naknade za ishranu u toku rada i regresa sadržan u koeficijentu prema kome je tužilji isplaćivana plata, u skladu sa članom 4. Zakona o platama u državnim organima i javnim službama, zbog čega nema pravo na naknadu koju potražuje postavljenim tužbenim zahtevom, a kako je to pravilno zaključio i drugostepeni sud.
Iz navedenih razloga, primenom člana 414. stav 1. ZPP, odlučeno je kao u izreci.
Predsednik veća - sudija
Jelica Bojanić Kerkez, s.r.
Za tačnost otpravka
Upravitelj pisarnice
Marina Antonić
