-za mesec maj 2018. godine iznos od 10.431,70 dinara,

-za mesec jun 2018. godine iznos od 8.070,49 dinara,

-za mesec jul 2018. godine iznos od 9.251,10 dinara,

-za mesec avgust 2018. godine iznos od 10.431,70 dinara,

-za mesec septembar 2018. godine iznos od 6.889,88 dinara,

-za mesec oktobar 2018. godine iznos od 10.472,14 dinara,

-za mesec novembar 2018. godine iznos od 9.286,96 dinara i

-za mesec decembar 2018. godine iznos od 8.101,77 dinara;

za 2019. godinu:

-za mesec januar 2019. godine iznos od 12.629,60 dinara,

-za mesec februar 2019. godine iznos od 2.368,90 dinara,

-za mesec mart 2019. godine iznos od 1.910,03 dinara,

-za mesec april 2019. godine iznos od 3.197,16 dinara,

-za mesec maj 2019. godine iznos od 3.611,30 dinara,

-za mesec jun 2019. godine iznos od 2.368,90 dinara,

-za mesec jul 2019. godine iznos od 3.611,30 dinara,

-za mesec avgust 2019. godine iznos od 3.197,16 dinara,

-za mesec septembar 2019. godine iznos od 1.910,03 dinara,

-za mesec oktobar 2019. godine iznos od 3.611,30 dinara,

-za mesec novembar 2019. godine iznos od 2.309,94 dinara i

-za mesec decembar 2019. godine iznos od 570,88 dinara, sve sa zakonskom zateznom kamatom počev od poslednjeg dana u mesecu za prethodni mesec, pa do konačne isplate, 

i na ime razlike između pripadajućeg i isplaćenog dodatka na zaradu prema Zaključku Vlade RS 05 broj 120-335/2007-14 od 25.12.2008. godine, iznos od 101.100,23 dinara i to:

za 2017. godinu:

-za mesec april 2017. godine iznos od 2.298,12 dinara,

-za mesec maj 2017. godine iznos od 3.858,12 dinara,

-za mesec jun 2017. godine iznos od 3.338,12 dinara,

-za mesec jul 2017. godine iznos od 2.818,12 dinara,

-za mesec avgust 2017. godine iznos od 3.858,12 dinara,

-za mesec septembar 2017. godine iznos od 2.818,12 dinara,

-za mesec oktobar 2017. godine iznos od 3.338,12 dinara,

-za mesec novembar 2017. godine iznos od 3.338,12 dinara i

-za mesec decembar 2017. godine iznos od 2.818,12 dinara;

za 2018. godinu:

-za mesec januar 2018. godine iznos od 5.054,12 dinara,

-za mesec februar 2018. godine iznos od 3.338,12 dinara,

-za mesec mart 2018. godine iznos od 4.482,12 dinara,

-za mesec april 2018. godine iznos od 3.910,12 dinara,

-za mesec maj 2018. godine iznos od 5.054,12 dinara,

-za mesec jun 2018. godine iznos od 3.910,12 dinara,

-za mesec jul 2018. godine iznos od 4.482,12 dinara,

-za mesec avgust 2018. godine iznos od 5.054,12 dinara,

-za mesec septembar 2018. godine iznos od 3.338,12 dinara,

-za mesec oktobar 2018. godine iznos od 5.054,12 dinara,

-za mesec novembar 2018. godine iznos od 4.472,12 dinara i

-za mesec decembar 2018. godine iznos od 3.910,12 dinara;

za 2019. godinu:

-za mesec januar 2019. godine iznos od 6.095,36 dinara,

-za mesec februar 2019. godine iznos od 1.184,45 dinara,

-za mesec mart 2019. godine iznos od 977,38 dinara,

-za mesec april 2019. godine iznos od 1.598,58 dinara,

-za mesec maj 2019. godine iznos od 1.805,65 dinara,

-za mesec jun 2019. godine iznos od 1.184,45 dinara,

-za mesec jul 2019. godine iznos od 1.805,65 dinara,

-za mesec avgust 2019. godine iznos od 1.598,58 dinara,

-za mesec septembar 2019. godine iznos od 977,38 dinara,

-za mesec oktobar 2019. godine iznos od 1.805,65 dinara,

-za mesec novembar 2019. godine iznos od 1.154,96 dinara i

-za mesec decembar 2019. godine iznos od 359,62 dinara, sve sa zakonskom zateznom kamatom počev od poslednjeg dana u mesecu za prethodni mesec do konačne isplate, kao i da tužilji naknadi troškove celog postupka u ukupnom iznosu od 230.749,00 dinara, u roku od 15 dana od dana prijema otpravka presude.

ODBIJA SE zahtev tužene za naknadu troškova sastava odgovora na reviziju.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Osnovnog suda u Leskovcu P1 244/20 od 21.04.2022. godine, stavom prvim izreke, odbijen je prigovor stvarne nenadležnosti Osnovnog suda u Leskovcu za postupanje u ovom predmetu, istaknut od strane zastupnika tužene, kao neosnovan. Stavom drugim i trećim izreke, odbijen je tužbeni zahtev tužilje kojim je tražila da se obaveže tužena da tužilji za period od 01.04.2017. godine do 31.12.2019. godine, isplati na ime naknade štete u visini razlike između minimalne zarade i isplaćene zarade ukupan iznos od 207.512,61 dinara i na ime naknade štete u visini razlike u dodatku na zaradu u skladu sa Zaključkom Vlade RS od 25.12.2008. godine ukupan iznos od 101.100,23 dinara, sve sa zakonskom zateznom kamatom na pojedinačno opredeljene iznose počev od poslednjeg dana u mesecu za prethodni mesec, do konačne isplate, kao neosnovani. Stavom četvrtim izreke, utvrđeno je da je tužba tužilje radi isplate naknade štete zbog neisplaćenih troškova prevoza za dolazak i odlazak sa rada za vremenski period od 01.01.2016. godine do 01.01.2020. godine, povučena. Stavom petim izreke, obavezana je tužilja da tuženoj na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 27.950,00 dinara.

Presudom Apelacionog suda u Nišu Gž1 3872/22 od 13.09.2022. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužilje i potvrđena prvostepena presuda u stavu drugom, trećem i petom izreke. Stavom drugim izreke, odbijen je kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, reviziju je blagovremeno izjavila tužilja zbog pogrešne primene materijalnog prava, a radi ujednačavanja sudske prakse (član 404. ZPP).

Tužena je podnela odgovor na reviziju.

Po odredbi člana 404. ZPP („Službeni glasnik RS“ broj 72/11...18/20), revizija je izuzetno dozvoljena zbog pogrešne primene materijalnog prava i protiv drugostepene presude koja ne bi mogla da se pobija revizijom, ako je po oceni Vrhovnog kasacionog suda potrebno da se razmotre pravna pitanja od opšteg interesa ili pravna pitanja u interesu ravnopravnosti građana, radi ujednačavanja sudske prakse, kao i ako je potrebno novo tumačenje prava (posebna revizija). O dozvoljenosti i osnovanosti posebne revizije odlučuje Vrhovni kasacioni sud u veću od pet sudija.

Postupajući na osnovu citirane zakonske odredbe, Vrhovni kasacioni sud je imajući u vidu različitu sudsku praksu sudova u istoj činjeničnopravnoj situaciji dozvolio odlučivanje o posebnoj reviziji tužilje.

Vrhovni kasacioni sud je ispitao pobijanu presudu na osnovu člana 408. Zakona o parničnom postupku i utvrdio da je revizija tužilje osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilja je u radnom odnosu kod tužene na neodređeno vreme na poslovima ..., sa koeficijentom za obračun zarade 6,40 na osnovu rešenja tužene od 02.11.2009. godine. Rešenjem tužene od 26.03.2019. godine, utvrđen joj je koeficijent 6,93. U spornom periodu tužilja je obavljala rad kod tužene, a obračun plate joj je vršen u skladu sa donetim pojedinačnim aktima i sa uvećanjem za 50% primenom Zaključka Vlade Republike Srbije od 25.12.2008. godine po osnovu radnog angažovanja na Kosovu i Metohiji. Na osnovu nalaza i mišljenja veštaka ekonomsko – finansijske struke utvrđeni su pojedinačni iznosi razlike plate za sporni period u dve varijante. Visina razlike između minimalne i osnovne zarade koja je tužilji isplaćena bez uvećanja po Zaključku Vlade RS iznosi 207.512,61 dinara, dok visina razlike na ime tzv. „kosovskog dodatka“ obračunatog na zaradu u visini minimalne zarade iznosi od 101.100,23 dinara (prva varijanta) i tužbeni zahtev je preciziran u skladu sa ovom varijantom nalaza i mišljenja veštaka. Po drugoj varijanti, nema razlike u zaradi koju tužilja potražuje, jer je zarada koju je tužilja primila sa „kosovskim dodatkom“ veća od minimalne zarade.

Polazeći od utvrđenog činjeničnog stanja, nižestepeni sudovi su odbili tužbeni zahtev tužilje smatrajući da je isplaćena zarada tužilji pravilno obračunata uz uvećanje od 50% mesečno, jer je sa tzv. „kosovskim dodatkom“ realizovana u većem iznosu od minimalne. Iz ovih razloga, sudovi smatraju da tužilja neosnovano potražuje utuženu razliku, po oba osnova.

Vrhovni kasacioni sud ne prihvata ovakvo stanovište nižestepenih sudova, jer nalazi da je zasnovano na pogrešnoj primeni materijalnog prava.

Tužilja na osnovu člana 5. stav 2. Zakona o platama službenika i nameštenika u organima autonomne pokrajine i lokalne samouprave („Službeni glasnik RS“, br. 113/17 i 86/19) ima pravo na isplatu minimalne zarade. Osim toga, tužilji u skladu sa Zaključkom Vlade Republike Srbije broj 120-335/2007-14 od 25.12.2008. godine i Zakonom o budžetu, pripada i pravo na uvećanje zarade u visini od 50% mesečno na ime tzv. „kosovskog dodatka“. Prema nalazu veštaka, tužilji je u spornom periodu obračunata plata u manjem iznosu od minimalne zarade i na taj iznos vršeno je uvećanje od 50% mesečno. Takav obračun nije pravilan. Tužilja ima pravo na isplatu plate u visini minimalne zarade i uvećanje od 50% obračunato na taj iznos. Isplaćena ukupna zarada tužilji sa tzv. „kosovskim dodatkom“ u spornom periodu je veća od minimalne zarade, ali je manja od iznosa koji se dobija obračunom plate u visini minimalne zarade uz uvećanje za 50% mesečno. Iz ovih razloga tužilja ima pravo na utuženu razliku plate, pa su nižestepene presude preinačene i usvojen tužbeni zahtev.

Na osnovu izloženog, Vrhovni kasacioni sud je primenom odredbe člana 416. stav 1. ZPP doneo odluku kao u stavu prvom izreke.

Polazeći od uspeha u postupku, a saglasno odredbama člana 153, 154. i 163. ZPP, tužena je obavezana da tužilji naknadi troškove celog postupka u iznosu od 230.749,00 dinara. Tužilji su dosuđeni opredeljeni troškovi koji obuhvataju: sastav tužbe i jednog obrazloženog podneska po 9.000,00 dinara, zastupanja na dva održana ročišta po 10.500,00 dinara, zastupanja na jednom neodržanom ročištu 6.000,00 dinara, sastav žalbe i revizije po 18.000,00 dinara, prema Tarifi o nagradama i naknadama za rad advokata („Službeni glasnik RS“ broj 121/12...37/21), naknadu za obavljeno veštačenje 6.000,00 dinara, kao i sudske takse za: tužbu, prvostepenu odluku, žalbu i drugostepenu odluku po 15.972,00 dinara, reviziju 31.944,00 dinara i revizijsku odluku 47.917,00 dinara, odmereno prema Zakonu o sudskim taksama („Službeni glasnik RS“ broj 128/24...106/15).

Odbijen je zahtev tužene za troškove sastava odgovora na reviziju, jer ovaj trošak nije bio potreban radi vođenja parnice, zbog čega je u smislu odredbe člana 165. stav 1. ZPP odlučeno kao u stavu trećem izreke.

Predsednik veća – sudija

Dragana Marinković,s.r.

Za tačnost otpravka

upravitelj pisarnice

Marina Antonić