Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, tuženi je blagovremeno izjavio reviziju zbog pogrešne primene materijalnog prava, sa predlogom da Vrhovni sud o reviziji odluči kao o posebnoj po članu 404. ZPP.

Odredbom člana 404. stav 1. Zakona o parničnom postupku („Službeni glasnik RS“ br. 72/11 ... 18/20) propisano je da je revizija izuzetno dozvoljena zbog pogrešne primene materijalnog prava i protiv drugostepene presude koja ne bi mogla da se pobija revizijom, ako je po oceni Vrhovnog suda potrebno da se razmotre pravna pitanja od opšteg interesa ili pravna pitanja u interesu ravnopravnosti građana, radi ujednačavanja sudske prakse, kao i ako je potrebno novo tumačenje prava (posebna revizija).

Pobijanom presudom u delu kojim je potvrđena prvostepena presuda odlučeno je o pravu tužilaca na naknadu troškova za ishranu u visini predviđenoj Kolektivnim ugovorom tuženog, poslodavca za vremenski period od decembra 2018. zaključno sa decembrom mesecom 2019. godine, koje pitanje nije sporno u praksi revizijskog suda, pa po oceni Vrhovnog suda ne postoji potreba da se razmotri pravno pitanje od opšteg interesa zbog velikog broja parnica.

Iz iznetog razloga, odluka u stavu prvom izreke doneta je na osnovu člana 404. stav 2. ZPP.

Ispitujući dozvoljenosti revizije izjavljene protiv dela pobijane presude kojom je potvrđena prvostepena presuda po članu 410. stav 2. tačka 5. ZPP, Vrhovni sud je utvrdio da revizija nije dozvoljena.

Odredbom člana 403. stav 3. ZPP propisano je da revizija nije dozvoljena u imovinskopravnim sporovima ako vrednost predmeta spora pobijanog dela ne prelazi dinarsku protivvrednost od 40.000 evra po srednjem kursu Narodne banke Srbije na dan podnošenja tužbe.

Predmetna parnica pokrenuta je tužbom podnetom dana 04.11.2020. godine, vrednost predmeta spora ovog dela pobijane presude je po članu 28. ZPP je 26.249,21 dinara, koja vrednost očigledno ne prelazi navedenu vrednost koja omogućuje izjavljivanje revizije.

Na osnovu člana 413. ZPP odlučeno je kao u stavu drugom izreke.

Ispitujući pobijanu presudu u delu kojim je preinačena prvostepena presuda na osnovu odredbi članova 403. stav 2. tačka 2. i 408. ZPP, Vrhovni sud je ocenio da revizija nije osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, Posebnim kolektivnim ugovorom tuženog („Službeni list Grada Beograd“ broj 96/18) zaposlenima je priznato pravo na naknadu troškova ishrane u toku rada u iznosu od 500,00 dinara po radnom danu, s tim što se deo u iznosu od 300,00 dinara isplaćuje u novcu, a deo u iznosu od 200,00 dinara u bonovima za ishranu. Tuženi je ovu naknadu u spornom periodu od 01.01.2020. godine zaključno sa septembrom mesecom 2020. godine isplaćivao u umanjenom iznosu. Visina neisplaćene razlike do predviđenog iznosa kolektivnim ugovorom nije bila sporna među strankama.

Drugostepeni sud je pravilnom primenom materijalnog prava preinačio prvostepenu presudu kojom je tužbeni zahtev delimično odbijen.

Pravo zaposlenog na naknadu troškova za ishranu u toku rada predviđeno članom 118. stav 1. tačka 5. Zakona o radu ostvaruje se u skladu sa opštim aktom i ugovorom o radu, ako poslodavac to pravo nije obezbedio na drugi način. Visina troškova ishrane u toku rada utvrđena je posebnim kolektivnim ugovorom tuženog u iznosu od 500,00 dinara po radnom danu, u istoj visini propisanoj i Posebnim kolektivnim ugovorom za javna preduzeća u komunalnoj i stambenoj delatnosti Grada Beograda, s tim što se deo troškova u iznosu od 300,00 dinara zaposlenom isplaćuje u novcu, a ostatak u bonovima za ishranu.

Prema iznetom tužilac je imao pravo na isplatu troškova ishrane u toku rada u ugovorenim iznosima. Bez obzira na princip bruto zarade, ustanovljen odredbom člana 105. Zakona o radu, koji u sebi sadrži poreze i doprinose koji se plaćaju iz zarade, pojedinačne odredbe Kolektivnog ugovora i ugovora o radu tumače se onako kako glase. U situaciji kada se u kolektivnom ugovoru naveden konkretan novčani iznos koji se ima isplatiti zaposlenom na ime naknade troškova ishrane u toku rada, ne može se na štetu zapsolenog pretpostaviti da je reč o ugovorenom bruto iznosu. Opštim aktima i ugovorom o radu u konkretnom slučaju nije predviđeno da je visina naknade troškova ishrane u toku rada ugovorena u bruto iznosu, zbog čega nije bilo mesta umanjenju po osnovu poreza i doprinosa i isplaćivanju tužioca nižih iznosa naknade od ugovorene.

Iz iznetih razloga, na osnovu člana 414. stav 1. ZPP, odlučeno je kao u stavu trećem izreke.

Predsednik veća – sudija

Jelica Bojanić Kerkez, s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić