Ispitujući pobijanu presudu primenom odredbe člana 408. Zakona o parničnom postupku - ZPP („Službeni glasnik RS“ br. 72/11...10/23 – drugi zakon) Vrhovni sud je utvrdio da je revizija osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju Vrhovni sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilac je u radnom odnosu kod tužene na poslovima ... Osnovnog suda u ... sa statusom državnog službenika. Prema opisu poslova iz Pravilnika o unutrašnjem uređenju i sistamatizaciji radnih mesta u Osnovnom sudu u ... u opisu poslova radnog mesta sudskog izvršitelja navedeno je da obavlja poslove prinudnog izvršenja u skladu sa Zakonom o izvršenju i obezbeđenju i u skladu sa Sudskim poslovnikom, prima u rad predmete izvršenja, postupa na terenu radi vršenja navedenih poslova, vrši popis i oduzimanje pokretnih stvari u cilju prinudne naplate potraživanja, sprovodi postupak naplate, vrši prodaju popisanih stvari, daje naloge za isplatu poverioca, obrađuje predmete koji su završeni, združuje povratnice, dostavnice, podneske i druga pismena, daje obaveštenja strankama, obavlja i druge poslove po nalogu izvršnog sudije predviđene sudskim poslovnikom i Zakona o izvršenju i obezbeđenju, kao i po nalogu predsednika suda. Tužilac traži isplatu terenskog dodatka za period od 01.02.2017. do 22.04.2019. godine, koji je u skladu sa nalazom i mišljenjem veštaka ekonomsko-finansijske struke izvršio obračun uvećanja od 3% od prosečne zarade u Republici Srbiji.

Polazeći od ovako utvrđenog činjeničnog stanja prvostepeni sud je usvojio tužbeni zahtev tužioca, odlučujući kao u izreci presude, jer je smatrao da se rad tužioca može definisati kao rad na terenu.

Po oceni drugostepenog suda prvostepeni sud je na činjenično stanje koje je pravilno i potpuno utvrdio pogrešno primenio materijalno pravo koje je od značaja za odlučivanje u konkretnom slučaju, pa je tužbeni zahtev odbio, jer je ocenio da tužiocu za obavljeni rad na području nadležnosti Osnovnog suda u ... ne pripada pravo na terenski dodatak.

Po oceni Vrhovnog suda, neosnovano se revizijom tužioca ukazuje da je drugostepeni sud pogrešno primenio materijalno pravo.

Odredbom člana 13. Zakona o državnim službenicima („Službeni glasnik Republike Srbije“ broj 79/05 ... 95/18) propisano je da državni službenik ima pravo na platu, naknade i druga primanja prema zakonu kojim se uređuju plate u državnim organima.

Zakonom o platama državnih službenika i nameštenika („Službeni glasnik Republike Srbije“ broj 62/06 ... 95/18) u članu 5. propisano je, između ostalog, da državni službenik ostvaruje zaštitu prava na platu, naknade i druga primanja prema Zakonu kojim se uređuje položaj državnih službenika, dok je članom 37. istog zakona propisano da državni službenik ima pravo na naknadu troškova za dolazak na rad i odlazak sa rada za vreme koje je proveo na službenom putu u zemlji ili inostranstvu, za smeštaj i ishranu dok radi i boravi na terenu i na naknadu troškova koji su izazvani privremenim ili trajnim premeštajem u drugo mesto rada, te da uslovi za naknadu troškova, njihova visina i način na koji se ostvaruju propisuju Uredbom Vlade.

Prema odredbi člana 39. Posebnog kolektivnog ugovora za državne organe („Službeni glasnik Republike Srbije“ broj 25/15 ... 34/2018) koji je bio u primeni od 21.03.2015. godine do 31.03.2019. godine, na osnovu sporazuma o produženju roka važenja („Službeni glasnik Republike Srbije“ broj 20/18 od 16.03.2018. godine), zaposleni ima pravo na naknadu troškova rada i boravka na terenu (terenski dodatak) koji iznosi 3% prosečne zarade u Republici, prema poslednjem konačnom objavljenom podatku Republičkog organa nadležnog za poslove statistike.

Odredbom člana 43. Uredbe o naknadi troškova i otpremnine državnih službenika i nameštenika („Službeni glasnik Republike Srbije“ broj 98/07 – prečišćen tekst, 84/14, 84/15) propisano je da rad na terenu jeste rad koji po prirodi posla vrši izvan službenih prostorija, a na koji se državni službenik ili nameštenik po nalogu ovlašćenog lica upućuje da izvrši službeni posao, a član 44. iste Uredbe da državnom službeniku isplaćuje naknada troškova rada i boravka na terenu, terenski dodatak koji iznosi 3% prosečne mesečne zarade zaposlenog u Republici Srbiji prema poslednjem konačnom objavljenom podatku Republičkog organa nadležnog za poslove statistike na dan isplate, da ako za rad i boravak na terenu nisu obezbeđni besplatan smeštaj i ishrana terenski dodatak uvećava se za troškove smeštaja i ishrane, da troškove smeštaja najviše do iznosa naknade za troškove smeštaja na službenom putovanju u zemlji (član 8.), a za troškove ishrane najviše za dnevnicu za službeno putovanje u zemlji (član 9.).

Po stanovištu Vrhovnog suda, u situaciji kada je tužilac poslove svog radnog mesta obavljao u mestu iz nadležnosti Opštinskog suda ... (Grad Vranje i opština Trgovište) ne pripada mu pravo na terenski dodatak. Prema citiranim propisima dodatak za rad na terenu vezuje se za rad državnog službenika izvan stalnog mesta rada, što podrazumeva da je u određenom vremenskom periodu radio izvan svog mesta rada. Stoga, nasuprot navodima revizije pravilno je stanovište drugostepenog suda da tužiocu, koji postupa na terenu u okviru sistematizovanih poslova radnog mesta, ali ne van nadležnosti Osnovnog suda u ... i svakodnevno se vraća u mesto rada i stanovanja ne pripada pravo na terenski dodatak,jer se takav rad ne smatra radom na terenu.

Iz izloženih razloga, Vrhovni sud je odlučio kao u izreci na osnovu odredbe člana 414. stav 1. ZPP.

Predsednik veća – sudija

Mirjana Andrijašević, s.r.

Za tačnost otpravka

Zamenik upravitelja pisarnice

Milanka Ranković