Uzp 103/2023 4.1.2.7.1; zahtev za preispitivanje sudske odluke

Republika Srbija
VRHOVNI SUD
Uzp 103/2023
21.06.2023. godina
Beograd

U IME NARODA

Vrhovni sud, u veću sastavljenom od sudija: Jelene Ivanović, predsednika veća, Tatjane Miljuš i Vesne Subić, članova veća, sa savetnikom Mirelom Kostadinović, kao zapisničarem, odlučujući o zahtevu AA iz Bosne i Hercegovine, ..., koju zastupa Razija Porović, advokat iz ..., za preispitivanje sudske odluke - presude Upravnog suda 10 U 10617/20 od 29.03.2023. godine, sa protivnom strankom Ministarstvom finansija Republike Srbije, Upravom za javni dug, u predmetu neisplaćene devizne štednje, u nejavnoj sednici veća održanoj dana 21.06.2023. godine, doneo je

P R E S U D U

Zahtev se ODBIJA.

O b r a z l o ž e nj e

Pobijanom presudom, odbijena je tužba podnositeljke zahteva podneta protiv rešenja Ministarstva finansija Republike Srbije, Uprave za javni dug broj 401- 6629/2018-001 od 23.12.2019. godine, kojim je odbijena prijava potraživanja podnositeljke prijave AA iz ..., Bosna i Hercegovina, zavedena pod brojem 401-6629/2018- 001.

U zahtevu za preispitivanje pobijane presude podnetom zbog povrede zakona i povrede pravila postupka koja je mogla biti od uticaja na drugačije rešenje stvari, podnositeljka zahteva ističe da apsolutno nije jasno kako su Uprava za javni dug i Upravni sud na osnovu tri navedena ključna dokumenta ( devizne štedne knjižice, potvrde finansijsko-informatičke agencije Sarajevo i potvrde Agencije za privatizaciju Federacije BiH) došli do zaključka da je podnositeljka zahteva svoju deviznu štednju prenela na drugo pravno lice. Smatra da su pri tome citirali samo određene odredbe iz legislative BiH koja se odnosi na ovo pitanje i koje navodno idu u prilog tome da Republika Srbija nije odgovorna za obaveze Investbanke prema štedišama, dok su izostavljene druge odredbe koje ukazuju na suprotni zaključak. Ukazuje na član 3. st. 1. i 2. Zakona o utvrđivanju i realizaciji potraživanja građana u postupku privatizacije FBiH, pa zaključuje da se Uprava za javni dug ne može pozivati na odredbu člana 1. stav 4. Zakona o regulisanju javnog duga Republike Srbije po osnovu neisplaćene devizne štednje građana položene kod banaka čije je sedište na teritoriji Republike Srbije i njihovim filijalama na teritorijama bivših republika SFRJ, jer nijedan zakon u Federaciji nije dao mogućnost da se stara devizna štednja položena kod banaka čije sedište nije u FBiH može preneti na druga lica. Takođe, Zakon o izmirenju obaveza po osnovu računa stare devizne štednje u Federaciji BiH („Službene novine Federacije BiH“, broj 64/09, 44/11, 92/13), koji je lex specialis u odnosu na Zakon o utvrđivanju i realizaciji potraživanja građana u postupku privatizacije FBiH, je izuzeo Ljubljansku banku i Investbanku i decidno naveo da se stara devizna štednja u stranim bankama ne može smatrati dugom FBiH. Kao ključnu i odlučujuću činjenicu navodi to da podnositeljka zahteva nikada nije dala nalog da se njena štednja prenese na bilo koje drugo pravno lice ili konvertuje u druga prava, pa ukazuje da nisu tačni i neosnovani su navodi Upravnog suda u pobijanoj presudi da se prenos sredstava nije vršio automatski, već zavisno od volje i izbora štediše, jer podnositeljka prijave nije dala nalog da se iznos devizne štednje prenese na drugu banku, bilo u Republici Srbiji ili u banci u Federaciji Bosne i Hercegovine. Ističe da se navodni „prenos“ stare devizne štednje tužilje na drugo pravno lice, koji tuženi uzima kao utvrđenu odlučnu činjenicu, nije ni desio, jer zakoni FBiH to nisu dozvoljavali, pa ni sama oznaka „evidentirana stara devizna štednja“ ne dokazuje da je prenos izvršen, već samo da je evidentirana stara devizna štednja kod ZPP. Dalje navodi da sud nije primenio odredbe Zakona o obligacionim odnosima, s obzirom da između Investbanke a.d. Beograd i podnositeljke zahteva, kao štediše, postoji građanskopravni odnos, tj. ugovor o štednom ulogu prema kome je banka dužna na zahtev da isplati položena sredstva štediši. Napominje da nije moglo doći do prenosa sredstava na organe države BiH na osnovu propisa, jer je reč o ličnoj svojini tj. pravu vlasništva i samo vlasnik ima pravo da svojinom raspolaže, a sve da je u BiH zaista donet neki propis koji je za cilj imao prenos štednje na druga pravna lica ili konverziju u druge oblike imovine, takav propis je sa aspekta Ustava Republike Srbije neustavan, jer je suprotan članu 58. Ustava kojim se jamči pravo na mirno uživanje imovine. Zaključuje da je sud paušalno, proizvoljno i arbitrerno presudio u ovoj upravnoj stvari, izvodeći pogrešne zaključke, te zbog toga uopšte nije primenio Zakon o obligacionim odnosima RS i druge propise. Takođe obrazloženje pobijane presude je „nedostatno“ jer ne daje dovoljno i jasno pojašnjenje navedene presude, već predstavlja jednu veštačku i pravno neodrživu konstrukciju koja je usmerena ka tome da Republiku Srbiju oslobodi od obaveze isplate duga po osnovu devizne štednje položene kod njene banke, iako je vrlo očigledno da u ovoj upravnoj stvari nije došlo ni do zakonskog preuzimanja duga od strane bilo kog organa u FBiH, kao ni do pristupanja dugu, niti do preuzimanja ispunjenja pogotovu kod činjenice da podnositeljka nije svojom izričitom voljom prenela svoje potraživanje na drugo lice, niti je FBiH sa Republikom Srbijom odnosno sa Investbankom sačinila bilo kakav od napred navedenih ugovora. Dalje ukazuje da je Upravni sud presudu doneo bez održavanja usmene javne rasprave, ne navodeći posebne razloge zbog kojih to nije učinio, te da je ovakvim postupanjem povredio član 33. stav 3. Zakona o upravnim sporovima, kao i pravo na pravično suđenje iz člana 32. stav 1. Ustava Republike Srbije, odnosno pravo na odbranu pravnih interesa, iznošenje dokaza i nije ocenio nijedan navod tužbe čime je povredio pravo podnositeljke zahteva na obrazloženu sudsku odluku, kao element prava na pravično suđenje zajemčeno Ustavom. Predlaže da Vrhovni kasacioni sud zahtev uvaži i pobijanu presudu ukine, a predmet vrati Upravnom sudu na ponovno odlučivanje.

Protivna stranka u odgovoru na zahtev predlaže da sud isti odbije.

Postupajući po podnetom zahtevu i ispitujući pobijanu presudu u granicama zahteva, u smislu člana 54. Zakona o upravnim sporovima (''Službeni glasnik RS'' broj 111/09), Vrhovni sud je našao da je zahtev neosnovan.

Prema razlozima obrazloženja pobijane presude, pravilno je, po oceni Upravnog suda, odlučio tuženi organ kada je odbio prijavu potraživanja tužilje po osnovu devizne štednje, jer nisu ispunjeni uslovi za priznavanje tog prava. Po nalaženju Upravnog suda, pravilno je tumačenje tuženog organa da je devizna štednja u smislu odredbe člana 1. stav 4. Zakona o regulisanju javnog duga Republike Srbije po osnovu neisplaćene devizne štednje građana položene kod banaka čije je sedište na teritoriji Republike Srbije i njihovim filijalama na teritorijama bivših republika SFRJ, u skladu sa propisima FBiH, preneta na drugo pravno lice – banku sa sedištem u FBiH, odnosno privatizacijski račun građana, čime je konvertovana u druga prava koja se mogu realizovati u skladu sa Zakonom o utvrđivanju i realizaciji potraživanja građana u postupku privatizacije. Kako prema potvrdi broj 04-14-2603-1/19 od 29.04.2019. godine, u Agenciji za privatizaciju u FBiH sa jedinstvenog računa građana ... ostavioca BB, prenesen iznos od 11.320,67 KM iz osnova stare devizne štednje na JRG ... AA dostavljen iz Depozitne banke d.d. Sarajevo, registrovan 25.10.2002. godine, to pravilno nalazi tuženi organ da tužilja po osnovu devizne štednje nije više u odnosu sa bankom kod koje je svojevremeno položena devizna štednja, čije je sedište u Republici Srbiji, jer je ista preneta na drugu banku sa sedištem u FBiH, čime je prestao zakonski osnov za priznavanje prava po osnovu neisplaćene devizne štednje građana, u skladu sa Zakonom o regulisanju javnog duga Republike Srbije po osnovu neisplaćene devizne štednje građana položene kod banaka čije je sedište na teritoriji Republike Srbije i u njihovim filijalama na teritorijama bivših republika SFRJ. U svakom slučaju, i da tužilja nije iskoristila staru deviznu štednju za namene propisane Zakonom o utvrđivanju i realizaciji potraživanja građana u postupku privatizacije, evidentirana devizna štednja postala je unutrašnji dug FBiH u skladu sa odredbom člana 5a navedenog zakona.

Ocenjujući zakonitost pobijane presude Vrhovni sud nalazi da je ista doneta bez povreda pravila postupka i uz pravilnu primenu propisa.

Prema stanju u spisima i obrazloženju pobijane presude, tužilja je na osnovu poziva za prijavu potraživanja po osnovu devizne štednje od 23.02.2017. godine, podnela prijavu potraživanja, koja je evidentirana pod brojem 401-6629/2018-001 od 29.05.2018. godine, a na osnovu devizne štednje položene kod Investbanke a.d. Beograd broj partije 1003-28-01122-5. Tužilja je uz prijavu podnela original devizne štedne knjižice Investbanke a.d. Beograd. Pored toga, tužilja je dostavila: potvrdu Finansijsko- informatičke agencije Sarajevo iz koje se vidi da nije ostvarila pravo u BiH po osnovu stare devizne štednje, niti da joj je to pravo priznato od strane FBiH; izjavu, datu pod moralnom, materijalnom i krivičnom odgovornošću, da predmetnu staru deviznu štednju nije prenela na drugo lice; kao i potvrdu Agencije za privatizaciju u FBiH broj broj 04- 14-2603-1/19 od 29.04.2019. godine, izdatu na osnovu uvida u bazu podataka Jedinstvenih računa građana (JRG), kojom se potvrđuje da sa JRG ... ostavioca BB, prenesen iznos od 11.320,67 KM iz osnova stare devizne štednje na JRG ... AA dostavljen iz Depozitne banke d.d. Sarajevo, registrovan 25.10.2002. godine, uz napomenu da Agencija za privatizaciju nije nadležna za povrat stare devizne štednje i da ne raspolaže podacima o verifikovanim iznosima iz osnova stare devizne štednje.

Odredbom člana 1. stav 1. Zakona o regulisanju javnog duga Republike Srbije po osnovu neisplaćene devizne štednje građana položene kod banaka čije je sedište na teritoriji Republike Srbije i njihovim filijalama na teritorijama bivših republika SFRJ („Službeni glasnik RS“, br. 108/16, 113/17 i 52/19), propisano je da se ovim zakonom uređuju uslovi, način i postupak regulisanja obaveza po osnovu neisplaćene devizne štednje građana koju su do 27. aprila 1992. godine položili: 1) državljani bivših republika SFRJ, osim Republike Srbije, kod banaka sa sedištem na teritoriji Republike Srbije i njihovim filijalama na teritoriji bivših republika SFRJ; 2) državljani Republike Srbije kod filijala banaka sa sedištem na teritoriji Republike Srbije, a koje su se nalazile na teritorijama bivših republika SFRJ. Stavom 4. istog člana propisano je da se odredbe ovog zakona ne odnose na deviznu štednju iz stava 1. ovog člana, koja je u potpunosti isplaćena u skladu sa propisima bivših republika SFRJ, na čijoj teritoriji je položena, ili koju su bivše republike SFRJ svojim propisima prenele na druga pravna lica, odnosno konvertovale u druga prava.

Odredbom člana 9. Zakona o rešavanju sukoba zakona sa propisima drugih zemalja („Službeni list SFRJ“, broj 43/82 i 72/82, „Službeni list SRJ“, broj 46/96 i „Službeni glasnik RS“, broj 46/06), propisano je da se pravo strane države primenjuje prema svom smislu i pojmovima koje sadrži.

Prema odredbi člana 2. Zakona o utvrđivanju i realizaciji potraživanja građana u postupku privatizacije („Službene novine FBiH“, broj 27/97), koji je u FBiH stupio na snagu 28. novembra 1997. godine, potraživanja građana, koja se izmiruju u skladu sa ovim zakonom, smatraju se potraživanja po osnovu stare devizne štednje, po osnovu kompenzacije za denacionalizovanu imovinu koja se ne može vratiti u vlasništvo i posed, potraživanja po osnovu neisplaćenih plaća pripadnika Armije RBiH, Hrvatskog vijeća odbrane, Policije i opća potraživanja utvrđena Zakonom o privatizaciji preduzeća. Odredbom člana 3. stav 1. istog zakona propisano je da lice koje ima deviznu štednju u bankama ili poslovnim jedinicama sa sjedištima na teritoriji Federacije iznad 100 KM, a bio je državljanin bivše Socijalističke Republike BiH i na dan 31. marta 1991. godine i imao prebivalište na teritoriji koja sada pripada Federaciji, stiče potraživanja prema Federaciji sa stanjem na dan 31. marta 1992. godine. Odredbom člana 5. istog zakona propisano je da se potraživanje građana po svim osnovima iz člana 2. ovog zakona, iskazuju na jedinstvenom računu građana (u daljem tekstu: Jedinstveni račun) u organizacionoj jedinici Agencije za privatizaciju FBiH, prema mjestu prebivališta građana. Prema odredbi člana 11. istog zakona, otvaranje Jedinstvenih računa vrši se po službenoj dužnosti na osnovu matičnog broja građanina – nositelja potraživanja iz ovog zakona, a otvaranje Jedinstvenog računa po osnovu stare devizne štednje vrši se na zahtev štediše i predstavlja sertifikat građanina. Saglasno članu 15. istog zakona, građani su potraživanja sa Jedinstvenog računa mogli koristiti za kupovinu: stanova na kojima postoji stanarsko pravo, dionica preduzeća, imovine preduzeća, poslovnih prostora u vlasništvu općina i druge imovine koja se bude prodavala u procesu privatizacije, a u skladu sa članom 16. potraživanja na Jedinstvenom računu su bila prenosiva, što je uključivalo i mogućnost njihove prodaje na sekundarnom tržištu za dio njihove nominalne vrednosti. Potraživanja sa Jedinstvenog računa mogla su se koristiti u postupku privatizacije, u roku od dve godine od njihovog upisa na Jedinstveni račun, a istekom tog roka su se gasila (član 18).

Zakon o utvrđivanju i realizaciji potraživanja građana u postupku privatizacije je do 2004. godine pretrpeo više izmena i dopuna („Sl. novine FBiH“, br. 8/99, 45/00, 54/00, 32/01, 27/02, 57/03 i 44/04). Izmenama ovog zakona, period iz člana 18. u kome su se potraživanja sa Jedinstvenog računa mogla koristiti za kupovinu dionica preduzeća, imovine preduzeća i druge imovine u procesu privatizacije, produžen je do 30. juna 2006. godine, a period za kupovinu stanova do 30. juna 2007. godine. Osim toga, zakon je 2004. godine dopunjen članom 5a kojim je propisano da izuzetno od člana 5. ovog zakona, potraživanje po osnovu stare devizne štednje postaje unutrašnji dug FBiH koji se izmiruje u skladu sa posebnim zakonom, osim ako lice koje ima potraživanje po osnovu stare devizne štednje ne da izjavu da se ta potraživanja koriste za namjene iz člana 18. ovog zakona. Izjava iz stava 1. ovog člana je neopoziva i podnosi se Federalnom ministarstvu finansija u roku od tri meseca od dana stupanja na snagu ovog zakona.

Polazeći od citiranih propisa, a kako prema potvrdi broj broj 04-14-2603-1/19 od 29.04.2019. godine, u Agenciji za privatizaciju FBiH sa jedinstvenog računa građana JRG ... ostavioca BB, prenesen iznos od 11.320,67 KM iz osnova stare devizne štednje na JRG ... AA dostavljen iz Depozitne banke d.d. Sarajevo, registrovan 25.10.2002. godine, koji je prvobitno bio položen kod Investbanke a.d. Beograd, pravno je utemeljeno stanovište Upravnog suda da je osporeno rešenje tuženog pravilno i zakonito. Ovo stoga što tužilja, ovde podnositeljka zahteva, po osnovu devizne štednje nije više u odnosu sa bankom kod koje je svojevremeno položena devizna štednja - Investbankom a.d. Beograd čije je sedište u Republici Srbiji, već je stupila u odnos sa FBiH. Naime, predmetna devizna štednja je preneta na drugu banku sa sedištem u FBiH - Depozitnu banku d.d. Sarajevo, a zatim konvertovana u drugi oblik prava na osnovu zakona FBiH.

Imajući u vidu izloženo, i po oceni Vrhovnog suda, ne radi se o staroj deviznoj štednji za koju bi bila odgovorna Republika Srbija prema presudi Velikog veća Evropskog suda za ljudska prava od 16.07.2014. godine, donetoj po predstavci 60642/08, u predmetu Ališić, Sadžak i Šahdanović, protiv Bosne i Hercegovine, Hrvatske, Srbije, Slovenije i Bivše Jugoslovenske Republike Makedonije, odnosno prema Zakonu o regulisanju javnog duga Republike Srbije po osnovu neisplaćene devizne štednje građana položene kod banaka čije je sedište na teritoriji Republike Srbije i njihovim filijalama na teritorijama bivših republika SFRJ, koji je donet u izvršenju te presude. Odredbe ovog zakona ne odnose se na deviznu štednju koju su bivše republike SFRJ svojim propisima prenele na drugo pravno lice, odnosno konvertovale u druga prava (član 1. stav 4.).

Republika Srbija ne može biti odgovorna za regulisanje obaveza po osnovu neisplaćene devizne štednje podnositeljki zahteva ni u slučaju da je transfer predmetnog deviznog iznosa na jedinstveni račun pravnog prethodnika podnositeljke kod Agencije za privatizaciju FBiH izvršen bez njegove saglasnosti, automatskom primenom neustavnih odredaba Zakona o utvrđivanju i realizaciji potraživanja građana u postupku privatizacije koji je donela FBiH, jer je prenos deviznih sredstava na jedinstveni račun izvršen sa računa Depozitne banke d.d. Sarajevo, sa sedištem na teritoriji FBiH, a ne sa računa filijala Investbanke a.d. Beograd čije je sedište na teritoriji Republike Srbije. Eventualne neustavne situacije uzrokovane primenom zakona FBiH i povredu prava na mirno uživanje imovine pravnih subjekata koja iz toga proističe, mora otkloniti država koja je takvo stanje prouzrokovala, a ne Republika Srbija.

Po nalaženju Vrhovnog suda, oznaka „evidentirana stara devizna štednja“, na štednoj knjižici dostavljenoj uz prijavu potraživanja, ne predstavlja jedini dokaz da je devizna štednja podnositeljke zahteva kod Investbanke a.d. Beograd prenesena na drugo pravno lice – banku u FBiH ili isplaćena, već je dokaz za to i jedinstveni račun građana (JRG) pravnog prethodnika podnositeljke zahteva i podnositeljke zahteva kod Agencije za privatizaciju FBiH, na kome se nalaze predmetna devizna sredstva, a koja su na tom računu mogla biti evidentirana samo na osnovu podataka banke ili poslovne jedinice banke sa sedištem na teritoriji FBiH kod koje su se u tom momentu nalazila.

Naime, način evidencije lica koja imaju deviznu štednju u bankama ili poslovnim jedinicama banaka sa sedištem na teritoriji FBiH u iznosu većem od 100 DEM, a bila su državljani RBiH na dan 31.03.1991. godine i imala prebivalište na teritoriji FBiH na dan 28.11.1997. godine, regulisan je Uputstvom o evidenciji i realizaciji potraživanja građana sa jedinstvenog računa („Sl. novine FBiH“, br. 1/98) donetim na osnovu člana 20. Zakona o utvrđivanju i realizaciji potraživanja građana u postupku privatizacije. Prema odredbi člana 12. stav 1. navedenog uputstva, evidencija lica iz člana 3. Zakona, koja imaju deviznu štednju u bankama ili poslovnim jedinicama banaka sa sedištem na teritoriji Federacije BiH u iznosu većem od 100 DEM, a bila su državljani RBiH na dan 31.03.1991. godine i imala prebivalište na teritoriji Federacije BiH na dan 28.11.1997. godine, utvrđuje se na osnovu podataka banaka koje su dužne pripremiti početni bilans stanja u skladu sa zakonom, a prema stavu 2. istog člana, banka iz stava 1. ovog člana dužna je dostaviti Zavodu podatke o deviznoj štednji građana iz stava 1. ovog člana, a sa stanjem na dan 31.03.1992. godine, preračunatim u DEM i umanjenim za isplate izvršene do 31.12.1997. godine na elektronskom mediju, najkasnije do 28.04.1998. godine.

Iz citiranih odredaba Uputstva proizlazi da je transfer predmetnog deviznog iznosa na jedinstveni račun pravnog prethodnika podnositeljke zahteva kod Agencije za privatizaciju FBiH mogao biti izvršen samo na osnovu podataka banke ili poslovne jedinice banke sa sedištem na teritoriji FBiH kod koje je imao deviznu štednju, a što je u konkretnom slučaju Depozitna banka d.d. Sarajevo. Takav transfer nije ni mogao biti izvršen na osnovu podataka banke ili poslovne jedinice banke sa sedištem van teritorije FBiH, dakle ni od strane Investbanke a.d. Beograd. Prenosom deviznih sredstava pravnog prethodnika podnositeljke zahteva na račun Depozitne banke d.d. Sarajevo sa sedištem u FBiH, bez obzira na koji način je FBiH taj transfer izvršila, a zatim na Jedinstveni račun pravnog prethodnika podnositeljke zahteva kod Agencije za privatizaciju FBiH na osnovu Zakona i Uputstva koje je FBiH donela, sporni devizni iznos je prestao da bude dug Investbanke a.d. Beograd, a posledično je prestala i obaveza Republike Srbije da taj dug reguliše u skladu sa svojim zakonom. Iz st. 146. i 147. presude Ališić i dr. proizlazi da Srbija treba da preduzme sve potrebne mere kako bi omogućila da svim licima bude isplaćena njihova stara devizna štednja pod istim uslovima pod kojima je ona isplaćena državljanima Srbije koji su takvu štednju imali u domaćim filijalama banaka sa sedištem u Srbiji, što znači da Republika Srbija ima obaveze prema deviznim štedišama čija devizna sredstva nisu prebačena iz starih deviznih depozita na druga lica ili su konvertovana u druga prava. Na taj način isključene su štediše čija su devizna sredstva prebačena na privatizacione račune, kao što je slučaj sa podnositeljkom zahteva.

Vrhovni sud ukazuje i na mogućnost deponenata deviznih štednih uloga da u periodu propisanom članom 18. Zakona o utvrđivanju i realizaciji potraživanja građana u postupku privatizacije FBiH, svoja potraživanja po osnovu stare devizne štednje sa Jedinstvenog računa iskoriste za namene navedene u članu 15. tog zakona.

U konkretnom slučaju, bez značaja za odlučivanje je ukazivanje podnositeljke zahteva je Zakon o izmirenju obaveza po osnovu računa stare devizne štednje(„Službene novine Federacije BiH“, broj 64/09, 44/11, 92/13) lex specialis u odnosu na Zakon o utvrđivanju i realizaciji potraživanja građana u postupku privatizacije FBiH, te da je taj zakon izuzeo Ljubljansku banku i Investbanku i decidno naveo da se stara devizna štednja u stranim bankama ne može smatrati dugom FBiH, zbog toga što u momentu podnošenja prijave i donošenja pobijane presude, zbog izvršenog prenosa stare devizne štednje podnositeljke na račun Depozitne banke d.d. Sarajevo, a zatim na Jedinstveni račun građana, dužničko-poverilački odnos između štediše i „Investbanke“ a.d. Beograd više nije postojao. Time je isključena obaveza Republike Srbije da podnositeljki isplati staru deviznu štednju.

Po nalaženju Vrhovnog suda, neosnovani su navodi zahteva da je pobijana presuda doneta pogrešnom primenom materijalnog prava, kao i ostali navodi koji su već isticani u tužbi i koji su bili predmet pravilne ocene od strane Upravnog suda, a pobijana presuda je u dovoljnoj meri obrazložena u pogledu zakonitosti tužbom osporenog akta.

Upravni sud je pobijanu presudu doneo bez održavanja javne rasprave i u skladu sa odredbama člana 33. st. 2. i 3. Zakona o upravnim sporovima naveo razloge koji opravdavaju rešavanje upravnog spora bez rasprave. Ovo stoga što je tužbom pobijani akt trebalo oceniti samo u pogledu spornih pravnih pitanja, pa predmet spora očigledno nije iziskivao neposredno saslušanje stranaka i posebno utvrđivanje činjeničnog stanja, niti dodatno pojašnjenje stavova i mišljenja o pravilnoj primeni materijalnog prava, koje su parnične stranke detaljno argumentovale u tužbi i osporenom aktu.

S obzirom na sve izloženo, Vrhovni sud je, na osnovu odredbe člana 55. stav 1. Zakona o upravnim sporovima, odlučio kao u dispozitivu ove presude.

PRESUĐENO U VRHOVNOM SUDU

Zapisničar Predsednik veća – sudija

Mirela Kostadinović,s.r. Jelena Ivanović,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić

Preuzmite dokument u PDF formatu