Protiv navedenih pravnosnažnih presuda zahtev za zaštitu zakonitosti podneo je branilac okrivljenog AA - advokat Nikola Perović, zbog povrede krivičnog zakona iz člana 439. tačka 2) ZKP, sa predlogom da Vrhovni kasacioni sud preinači presude Osnovnog suda u Pančevu 2K.br.427/20 od 01.09.2021. godine i Višeg suda u Pančevu KŽ1 177/21 od 31.01.2022. godine tako što će okrivljenog AA osloboditi od optužbe za krivično delo zlostavljanje i mučenje iz člana 137. stav 3. u vezi stava 1. KZ ili da ukine presudu Višeg suda u Pančevu KŽ1 177/21 od 31.01.2022. godine i predmet vrati na ponovno odlučivanje drugostepenom sudu.

Vrhovni kasacioni sud je dostavio primerak zahteva za zaštitu zakonitosti Republičkom javnom tužiocu shodno odredbi člana 488. stav 1. ZKP, te je u sednici veća koju je održao u smislu člana 490. ZKP, bez obaveštenja Republičkog javnog tužioca i branioca okrivljenog, smatrajući da njihovo prisustvo nije od značaja za donošenje odluke (član 488. stav 2. ZKP), razmotrio spise predmeta i pravnosnažne presude protiv kojih je zahtev za zaštitu zakonitosti podnet, pa je, nakon ocene navoda iznetih u zahtevu, našao:

Zahtev za zaštitu zakonitosti je neosnovan.

Ukazujući na povredu krivičnog zakona iz člana 439. tačka 2) ZKP, branilac okrivljenog AA u podnetom zahtevu ističe da je sud pogrešno primenio odredbu člana 137. stav 3. u vezi stava 1. KZ koja se u konkretnom slučaju ne može primeniti, obzirom da se radnje okrivljenog opisane u izreci pravnosnažne presude ne mogu kvalifikovati kao krivično delo zlostavljanje i mučenje iz člana 137. stav 3. u vezi stava 1. KZ za koje je sud okrivljenog oglasio krivim. Naime, po stavu branioca okrivljenog, iz radnji okrivljenog opisanih u izreci presude proizilazi da sud primenu zakonitih i opravdanih policijskih ovlašćenja od strane okrivljenog kao policijskog službenika, a to su pregled oštećenog, vezivanje ruku oštećenog službenim lisicama, smeštanje istog u službeno vozilo i njegovo privođenje, smatra radnjama izvršenja predmetnog krivičnog dela, iako se te radnje ne mogu smatrati radnjama kojima se po objektivnim kriterijumima i shvatanjima koja postoje u datoj sredini vređa osećaj dostojanstva ličnosti oštećenog lica, a što je neophodno za postojanje predmetnog krivičnog dela, već se u konkretnom slučaju radi isključivo o subjektivnom neprijatnom osećaju oštećenog koji prema objektivnim kriterijumima ne može prouzrokovati povredu dostojanstva ličnosti kao posledicu predmetnog krivičnog dela.

Izneti navodi zahteva za zaštitu zakonitosti branioca okrivljenog se, po oceni Vrhovnog kasacionog suda, ne mogu prihvatiti kao osnovani, iz sledećih razloga:

Krivično delo zlostavljanje i mučenje iz člana 137. stav 1. Krivičnog zakonika čini onaj ko zlostavlja drugog ili prema njemu postupa na način kojim se vređa ljudsko dostojanstvo. Kvalifikovani oblik krivičnog dela zlostavljanje i mučenje iz stava 3. člana 137. KZ postoji ako delo iz stava 1. i 2. ovog člana učini službeno lice u vršenju službe.

Radnja izvršenja krivičnog dela zlostavljanje (stav 1.) postavljena je alternativno kao zlostavljanje ili kao postupanje na način kojim se vređa ljudsko dostojanstvo. Zlostavljanje podrazumeva preduzimanje određenih radnji koje kod pasivnog subjekta prouzrokuju određene telesne ili duševne patnje slabijeg intenziteta.

Imajući u vidu citirani zakonski opis bića krivičnog dela zlostavljanje i mučenje iz člana 137. stav 3. u vezi stava 1. KZ, te da je u činjeničnom opisu krivičnog dela utvrđenom u izreci pravnosnažne presude navedeno da je okrivljeni AA „... kao policijski službenik PU Pančevo – PS ..., u vršenju službe zlostavljao drugog ..., tako što se nakon što je upućen od strane dežurne službe PS ... u ... ... sedeći na zadnjem sedištu pored oštećenog BB istom zadao dva udarca pesnicom u predelu lica i jedan udarac pesnicom u predelu leđa, a kada je policijski službenik VV u jednom trenutku zaustavio službeno vozilo na poslednjoj autobuskoj stanici u ..., oba policijska službenika su izašli iz službenog vozila i izvadili službene pištolje, kojom prilikom je policijski službenik VV „mlatarao pištoljem“, dok je okrivljeni službeni pištolj prislonio oštećenom BB na levi obraz i zapretio mu da će ga ubiti ...“, to, po nalaženju Vrhovnog kasacionog suda, jasno i nedvosmisleno proizilazi da je sud opisane radnje okrivljenog AA pravilno pravno kvalifikovao kao krivično delo zlostavljanje i mučenje iz člana 137. stav 3. u vezi stava 1. KZ, pravilno primenjujući ovaj član u konkretnom slučaju, pa se stoga kao neosnovani ocenjuju navodi branioca okrivljenog kojima se ukazuje na povredu krivičnog zakona iz člana 439. tačka 2) ZKP.

Suprotno navodima branioca okrivljenog, nižestepeni sudovi preduzimanje kritičnom prilikom zakonitih policijskih ovlašćenja od strane okrivljenog AA kao policijskog službenika u vršenju službe i to stavljanje lisica oštećenom na ruke i guranje istog na zadnje sedište službenog vozila ne smatraju radnjom izvršenja predmetnog krivičnog dela, već su u izreci presude ove radnje okrivljenog navedene samo kao radnje koje su prethodile zlostavljanju, a što je jasno utvrđeno u izreci prvostepene presude. Okrivljenom je u konkretnom slučaju kao radnja izvršenja predmetnog krivičnog dela stavljena na teret radnja zlostavljanje drugog - oštećenog i za istu je oglašen krivim, a nije mu stavljena na teret druga alternativno postavljena radnja izvršenja predmetnog krivičnog dela i to radnja postupanja na način kojim se vređa ljudsko dostojanstvo oštećenog kako to pogrešno smatra branilac okrivljenog. Naime, radnja izvršenja predmetnog krivičnog dela se sastoji od više sukcesivno preduzetih radnji od strane okrivljenog - policijskog službenika kojima on u vršenju službe zlostavlja oštećenog, odnosno u konkretnom slučaju se sastoji u tome što je okrivljeni, nakon preduzimanja zakonitih policijskih ovlašćenja, oštećenom zadao dva udarca pesnicom u predelu lica i jedan udarac pesnicom u predelu leđa, te je zatim službeni pištolj prislonio oštećenom na levi obraz i zapretio mu da će ga ubiti, a koje radnje okrivljenog su kod oštećenog prouzrokovale određene telesne, odnosno duševne patnje slabijeg intenziteta.

U ostalom delu zahteva za zaštitu zakonitosti, ukazujući da se iz nerazumljivog određenja niza sukcesivno preduzetih radnji okrivljenog koje su navedene u izreci prvostepene presude ne može zaključiti kojom konkretno radnjom okrivljenog je oštećeni bio zlostavljan, odnosno kojom radnjom je prouzrokovana povreda dostojanstva ličnosti oštećenog kao posledica predmetnog krivičnog dela, branilac okrivljenog, po nalaženju ovoga suda u suštini ukazuje na nerazumljivost izreke prvostepene presude, odnosno na bitnu povredu odredaba krivičnog postupka iz člana 438. stav 1. tačka 11) ZKP, a što nije dozvoljen razlog za podnošenje ovog vanrednog pravnog leka od strane okrivljenog, odnosno njegovog branioca u smislu odredbe člana 485. stav 4. ZKP, pa Vrhovni kasacioni sud ove navode zahteva nije ni razmatrao.

Sa iznetih razloga, nalazeći da pobijanim presudama nije učinjena povreda krivičnog zakona iz člana 439. tačka 2) ZKP na koju se neosnovano ukazuje zahtevom za zaštitu zakonitosti branioca okrivljenog AA - advokata Nikole Perovića, to je Vrhovni kasacioni sud na osnovu člana 491. stav 1. ZKP navedeni zahtev branioca okrivljenog odbio kao neosnovan.

Zapisničar-savetnik                                                                                            Predsednik veća-sudija

Snežana Lazin, s.r.                                                                                                Nevenka Važić, s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić