Ispitujući pobijanu presudu, na osnovu člana 408. Zakona o parničnom postupku („Službeni glasnik RS“ br 72/11 ... 10/23) Vrhovni sud je utvrdio da je revizija neosnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti, a po odredbama člana 407. tog zakona, u situaciji kada je drugostepenom presudom potvrđena prvostepena presuda revizija se ne može izjaviti zbog nepotpuno i nepravilno utvrđenog činjeničnog stanja.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilja je od 1986. godine vlasnik sporne parcele broj .. površine 80a 17m2 u katastarskoj opštini ..., koja je u javnoj evidenciji upisana kao njiva druge klase, zemljište u građevinskom području. Počev od 2000. godine, planskim aktima koje je tužena donosila za ovo naseljeno mesto sporna parcela je predviđena za površinu ostale namene – zaštitno zelenilo. Od sticanja svojine tužilja sve vreme koristi parcelu u poljoprivredne svrhe, tako što je izdaje trećim licima u zakup i pribira zakupninu. Tužilja se nije obraćala nadležnim upravnim organima sa zahtevom za izmenu planskih akata.

Sa polazištem na navedeno činjenično utvrđenje nižestepeni sudovi pozivom na odredbe člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju za zaštitu ljudskih prava, člana 58. Ustava Republike Srbije, te članova 2., 6. i 19. Zakona o planiranju i izgradnji nalaze da tužilja nije ograničena u korišćenju i raspolaganju parcelom čiji je vlasnik, pošto pribira zakupninu i nije pružila dokaze da je bezuspešno pokušavala da je proda po utvrđenoj tržišnoj, ceni čiju isplatu traži od tuženog Grada. Osim toga, drugostepeni sud nalazi da neosnovanost zahteva proizilazi iz odredbe člana 85. stav 1. Zakona o planiranju i izgradnji, po kojoj je građevinsko zemljište u prometu, kao i odredbe člana 3. Zakona o poljoprivrednom zemljištu, po kojoj se zemljište koje je u skladu sa posebnim zakonom određeno kao građevinsko zemljište, do privođanja planiranoj nameni koristi za poljoprivrednu proizvodnju. Način korišćenja građevinskog zemljišta do privođenja planiranoj nameni na identičan način riguliše i odredba člana 88. stav 3. Zakona o planiranju i izgradnji.

Po stanovištu Vrhovnog suda, u konkretnom slučaju kada je utvrđeno da tužilja nije ograničena u pravu korišćenja i raspolaganja parcele površine 80a 17 m2, te da od sticanja svojine 1986. godine ovu parcelu neprekidno koristi u poljoprivredne svrhe, pravilno su nižestepeni sudovi primenili materijalno pravo i odlučili da je tužbeni zahtev neosnovan.

Navodi revizije da se sporna parcela nalazi u građevinskom području, a da je tužilja zbog sadržine planskog akta onemogućena da bilo šta gradi i pored urbanističke namene zemljišta, po stanovištu Vrhovnog suda ne dovode u sumnju zakonitost pobijane presude. Naime, planska aktivnost javne vlasti uslovljena urbanizacijom i proširenjem naseljenih mesta regulisana je odredbama članova 23. - 28. Zakona o planiranju i izgradnji ( „Službeni glasnik RS“ br. 72/2009...52/2021), iz kojih odredbi ne proizilazi njena obaveza da na svakoj parceli u građevinskom području predvidi mogućnost izgradnje objekata, što ni objektivno nije moguće zbog načina korišćenja prostora u urbanizovanoj sredini .

Stoga, kada je činjenično utvrđeno da tužilja preko 20 godina nakon donošenja prvog planskog akta kojim je predviđena namena sporne parcele za zaštitno zelenilo na bilo koji način aktima javne vlasti nije ograničena u vršenju svojinskih ovlašćenja, niti postoje okolnosti koje bi upućivale na zaključak da tužilja ne može po tržišnim uslovima da svoju nepokretnost otuđi, ne postoje razlozi zbog kojih bi tužena imala obavezu da tužilji nadoknadi tržišnu vrednost nepokretnosti na kojoj je vlasnik.

Pravilno je na osnovu odredbi članova 165. stav 1., 153. stav 1. i 154. ZPP odlučeno i o parničnim troškovima.

Iz iznetih razloga, na osnovu člana 414. ZPP odlučeno je kao u izreci.

Predsednik veća – sudija

Jelica Bojanić Kerkez, s.r.

Za tačnost otpravka

Zamenik upravitelja pisarnice

Milanka Ranković