.jpg "Sudska praksa")
Republika Srbija
VRHOVNI KASACIONI SUD
Rev2 1320/2021
13.04.2022. godina
Beograd
U IME NARODA
Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudija: Dobrile Strajina, predsednika veća, Gordane Komnenić i Dragane Mirosavljević, članova veća, u parnici tužioca AA iz ..., čiji je punomoćnik Stefan Đorđević, advokat iz ..., protiv tužene Republike Srbije, Ministarstvo pravde-Uprava za izvršenje krivičnih sankcija, koju zastupa Državno pravobranilaštvo sa sedištem u Beogradu, radi isplate, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž1 2307/20 od 15.10.2020. godine, u sednici veća održanoj dana 13.04.2022. godine, doneo je
P R E S U D U
ODBIJA SE kao neosnovana revizija tužioca, izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž1 2307/20 od 15.10.2020. godine.
O b r a z l o ž e nj e
Presudom Prvog osnovnog suda u Beogradu P1 1747/19 od 08.07.2020. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužiocu isplati iznos od 54.344,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 15.06.2018. godine do isplate. Stavom drugim izreke, obavezena je tužena da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 41.148,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom počev od dana izvršnosti pa do konačne isplate.
Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž1 2307/20 od 15.10.2020. godine, preinačena je prvostepena presuda u stavu prvom i drugom izreke, tako što je odbijen kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca da se obaveže tužena da tužiocu isplati iznos od 54.344,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.06.2018. godine do isplate, kao i zahtev tužioca za naknadu troškova parničnog postupka u iznosu od 41.148,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od dana izvršnosti do konačne isplate i obavezan tužilac da tuženoj naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 33.000,00 dinara. Odbijen je zahtev tužioca za naknadu troškova postupka po žalbi.
Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu tužilac je izjavio reviziju, zbog pogrešne primene materijalnog prava.
Ispitujući pravilnost pobijane presude u smislu člana 408. ZPP, Vrhovni kasacioni sud je našao da revizija nije osnovana.
U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.
Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilac je do 15.05.2008. godine bio zaposlen u privremenim institucijama Kosova i Metohije u Okružnom zatvoru u Gnjilanu. Rešenjem tužene od 29.04.2008. godine, tužilac je počev od 15.05.2008. godine preuzet u Upravu za izvršenje zavodskih sankcija i ostvario platu prema dotadašnjem rešenju. Zaključkom Vlade RS od 17.04.2008. godine propisano je da se položaj lica koja su bila zaposlena u privremenim institucijama Kosova i Metohije upodobljava položaju državnih službenika i nameštenika, koji su radili u organima koji su ukinuti, a čiji je delokrug preuzeo drugi organ (član 135. stav 1. Zakona o državnim službenicima), te da oni imaju pravo da budu preuzeti u organ Republike Srbije koji je preuzeo delokrug ako prethodno organu Republike Srbije koji se preuzima dostave pismeni dokaz o tome da im je prestao rad u privremenim institucijama Kosova i Metohije. Visina prosečne zarade bez poreza i doprinosa po zaposlenom u Republici Srbiji za decembar mesec 2017. u iznosu od 54.344,00 dinara utvrđena je uvidom u „Sl. glasnik RS“, 7/2018.
Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja, prvostepeni sud je na osnovu člana 120. Zakona o radu i člana 44. stav 1. tačka 1. i stav 2. i stav 3. Posebnog kolektivnog ugovora za državne organe zaključio da se tužilac nalazio u radnom odnosu kod tužene od dana preuzimanja iz privremenih institucija KiM od 15.05.2008. godine, da tužena nije rasporedila tužioca na drugo radno mesto u okviru njegove stručne spreme, niti pak donela rešenje kojim mu se utvrđuje status neraspoređenog radnika, odnosno kojim mu se utvrđuje status neraspoređenog državnog službenika, te kako se tužilac nalazio u radnom odnosu kod tužene i dalje, odnosno više od deset godina od dana zasnivanja radnog odnosa, usvojio je tužbeni zahtev tužioca zaključujući da je tužilac 15.05.2018. godine ostvario pravo na jubilarnu nagradu za navršenih 10 godina rada, u radnom odnosu kod organa tužene, odnosno nakon preuzimanja kod tužene.
Po oceni drugostepenog suda, pravo na jubilarnu nagradu ostvaruje se radom u radnom odnosu, a ne samo prostim trajanjem radnog odnosa, pa kako je tužilac od 15.05.2008. godine do 15.05.2018. godine bio zaposlen u Upravi za izvršenje zavodskih sankcija, ali je bio neraspoređen i nije faktički radio i to iz razloga što nije postojalo radno mesto na kome bi mogao da obavlja svoje zadatke, to tužiocu ne pripada pravo na ovu vrstu naknade.
Stanovište drugostepenog suda je pravilno.
Prema članu 44. stav 2. Posebnog kolektivnog ugovora za državne organe („Sl. glasnik RS“, br. 25/15...34/18), zaposleni ostvaruje pravo na jubilarnu nagradu za navršenih 10, 20, 30, 35. i 40. godina rada provedenih u radnom odnosu u državnom organu, organu Autonomne Pokrajine, odnosno jedinice lokalne samouprave, bez obzira na to u kom organu je zaposleni ostvarivao prava iz radnog odnosa. Kod utvrđivanja prava na jubilarnu nagradu, računaju se i godine rada kod poslodavca od koga je nadležni organ preuzeo nadležnosti, poslove i zaposlene.
U konkretnom slučaju, tužilac kod tužene nije stekao, suprotno revizijskim navodima, status državnog službenika odnosno nameštenika. Tužilac je preuzet od privremenih institucija KiM i utvrđena mu je plata u određenoj visini, a nije mu se obračunavao minuli rad. On nije radio kod tužene (nije dolazio na posao), nije ni raspoređen na određeno radno mesto, zbog čega mu i po oceni revizijskog suda ne pripada pravo na jubilarnu nagradu. Ključna odrednica za ostvarivanje ovog prava iz citiranog PKU je „rad proveden u radnom odnosu“. U konkretnom slučaju, nema rada tužioca u radnom odnosu kod tužene. On se samo formalno vodi u radnom odnosu kod tužene po zaključcima Vlade ali ne ostvaruje rad kod tužene, što je neophodan uslov za ostvarivanje navedenog prava.
S tim u vezi, nisu osnovani revizijski navodi kojim se ukazuje da nedonošenje rešenja o raspoređivanju nije od uticaja na ostvarivanje ovog prava. Preuzimanje na osnovu Zaključka Vlade ne podrazumeva ostvarivanje svih prava iz radnog odnosa o čemu svedoči i činjenica da je tim Zaključkom određen samo fiksni iznos plate pri čemu se nije obračunavao minuli rad. Neraspoređivanje tužioca u dužem vremenskom periodu je bilo u njegovu korist na osnovu izvršavanja Zaključka Vlade, pri čemu treba imati u vidu da tuženi u datoj situaciji nije mogao, zbog primene navedenog Zaključka, da tužioca ostavi neraspoređenog (u tom slučaju prestao bi mu radni odnos).
Na osnovu člana 414. ZPP, odlučeno je kao u izreci.
Predsednik veća- sudija
Dobrila Strajina,s.r.
Za tačnost otpravka
Upravitelj pisarnice
Marina Antonić
