U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilje su u spornom periodu bile zaposlene kod tuženog i to tužilje AA, BB i VV sa koeficijentom za obračun zarada od 6,83, a tužilja GG sa koeficijentom za obračun zarade od 7,34. Tuženi je plate obračunavao množenjem navedenog koeficijenta i propisane osnovice, dopunjujući iste do visine minimalne zarade, koja je isplaćivana tužiljama. U spornom periodu tuženi nije u obračunskim listama kao posebne stavke iskazivao deo zarade koji se odnosi na naknadu ishrane u toku rada i regres za korišćenje godišnjeg odmora. Spram najpovoljnijeg parametra za tuženog u uporednim važećim kolektivnim ugovorima u Republici Srbiji za sporne vidove primanja iz radnog odnosa, za vremenski period obuhvaćen tužbom, obračunom se dobijaju iznosi čiju isplatu tužilje traže postavljenim zahtevima.

Polazeći od ovako utvrđenog činjeničnog stanja, prvostepeni sud je usvojio tužbene zahteve smatrajući da tužiljama pripada pravo na naknadu troškova ishrane u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora u utvrđenoj visini mesečnih naknada, jer kada se uzme način obračuna plata tužilja, koja je niža od minimalne zarade, te da je ista dopunjavana do visine minimalne zarade, jasno proizlazi da u minimalnoj zaradi ne mogu biti sadržani troškovi na ime ishrane iu toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora, sve u skladu sa članovima 111, 112. i 118. Zakona o radu.

Drugostepeni sud je preinačio prvostepenu presudu tako što je odbio tužbeni zahtev za isplatu navedenih naknada, zaključujući da je isplaćena plata prema koeficijentu utvrđenom u skladu sa odredbama Zakona o platama u državnim organima i javnim službama, a u kojem su sadržane i navedene naknade, te okolnost da visina troškova za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora nije vrednosno iskazana, ne predstavlja razlog zbog kojeg zaposleni može sa uspehom da traži isplatu ovih troškova.

Neosnovano se revizijom ukazuje da se navedeni zaključak drugostepenog suda zasniva na pogrešnoj primeni materijalnog prava.

Odredbom člana 2. stav 2. Zakona o radu („Službeni glasnik RS“ br. 24/05 sa kasnijim izmenama i dopunama), propisano je da se njegove odredbe primenjuju i na zaposlene u državnim organima, organima teritorijalne autonomije i lokalne samouprave i javnim službama, ako zakonom nije drukčije određeno.

Članom 1. Zakona o platama u državnim organima i javnim službama („Službeni glasnik RS“ br. 34/01...21/16 i dr.), između ostalog, propisano je da se ovim zakonom uređuje način utvrđivanja plata, dodataka, naknada i ostalih primanja zaposlenih u javnim službama koji se finansiraju iz budžeta Republike, Autonomne pokrajne i jedinice lokalne samouprave, a članom 4. stav 2. navedenog zakona, propisano je da koeficijent za obračun plate sadrži dodatak na ime naknade za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora.

S obzirom na navedeno, da se na tuženog primenjuju propisi o javnim službama, to se po oceni Vrhovnog kasacionog suda na zarade i druga primanja zaposlenih kod tuženog primenjuje Zakon o platama u državnim organima i javnim službama.

Imajući u vidu utvrđeno činjenično stanje, a u kontekstu navedenih odredbi zakona, Vrhovni kasacioni sud nalazi da je u konkretnom slučaju iznos naknade za ishranu u toku rada i regresa sadržan u koeficijentu prema kome je isplaćivana plata, u skladu sa članom 4. Zakona o platama u državnim organima i javnim službama, zbog čega se neosnovano traži naknada postavljenim tužbenim zahtevima, a kako je to pravilno zaključio i drugostepeni sud.

Iz navedenih razloga, primenom člana 414. stav 1. ZPP, odlučeno je kao u izreci.

Predsednik veća – sudija

Jelica Bojanić Kerkez,s.r.

Za tačnost otpravka

upravitelj pisarnice

Marina Antonić