Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, tuženi je blagovremeno izjavio reviziju zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud je ispitao pobijanu presudu na osnovu člana 408. Zakona o parničnom postupku (''Službeni glasnik RS'', br. 72/11, 49/13-US, 74/13-US i 55/14) – u daljem tekstu: ZPP i utvrdio da revizija tuženog nije osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju Vrhovni kasacioni sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilja je ćerka BB preminulog radnika tuženog koji je kod tuženog bio zaposlen počev od 11.12.1998. do 30.11.2003. godine, kada je preminuo. Tužilja je student Visoke škole za ... ... – ... na smeru ... . Studije je upisala školske .../... godinu, a školske .../... godinu upisala je ... godinu, šesti semestar, u svojstvu studenta iz budžeta. Tužbom koju je podnela 03.06.2015. godine tužilja je tražila isplatu neisplaćenih stipendija za period od marta 2015. godine do februara 2016. godine, zasnivajući svoj zahtev na odredbama Kolektivnog ugovora tuženog. Tužbeni zahtev je precizirala prema obračunu tuženog od 06.07.2016. godine.

Kod tako utvrđenog činjeničnog stanja, pravilno je drugostepeni sud u pobijanoj presudi primenio materijalno pravo kada je usvojio zahtev tužilje i obavezao tuženog na isplatu neisplaćenih stipendija za period koji potražuje.

Odredbom člana 52. stav 1. Posebnog kolektivnog ugovora za Elektroprivredu Srbije („Službeni glasnik RS“, broj 15/2015), propisano je da u slučaju smrti zaposlenog ili smrti bivšeg zaposlenog koji je penzionisan zbog trajnog gubitka radne sposobnosti, Poslodavac preuzima obavezu da stipendira decu za vreme dok su na školovanju, a najduže do završetka drugog stepena visokog obrazovanja i navršenih 26 godina života. Prema stavu 2. istog člana, visina stipendije iz stava 1. ovog člana utvrđuje se za: 1) osnovno obrazovanje – u visini 50% prosečne zarade isplaćene u Republici Srbiji za mesec koji prethodi mesecu isplate stipendije; 2) srednje obrazovanje – u visini 70% prosečne zarade isplaćene u Republici Srbiji za mesec koji prethodi mesecu isplate stipendije; 3) više i visoko obrazovanje – u visini 80% prosečne zarade isplaćene u Republici Srbiji za mesec koji prethodi mesecu isplate stipendije.

Po oceni Vrhovnog kasacionog suda, pravilno je drugostepeni sud u pobijanoj presudi ciljnim tumačenjem citiranog opšteg akta našao da deci preminulih zaposlenih, pravo na stipendiranje nije ograničeno činjenicom kada je nastupila smrt zaposlenog, odnosno da li je smrt nastupila pre ili nakon 07.02.2015. godine kao datuma stupanja na snagu navedenog Posebnog kolektivnog ugovora, te da nevezano za datum smrti konkretnog zaposlenog kod tuženog, njegovo dete ili deca imaju pravo na stipendiranje od strane tuženog poslodavca pod uslovima i u visini iz citiranog člana 52. Posebnog kolektivnog ugovora za Elektroprivredu Srbije. Pored toga, Vrhovni kasacioni sud ukazuje da je prelaznom odredbom člana 97. Posebnog kolektivnog ugovora za Elektroprivredu Srbije propisano da ako na dan stupanja na snagu ovog kolektivnog ugovora nije konačno odlučeno o pravima, obavezama i odgovornostima zaposlenih kod Poslodavca, na ista prava, obaveze i odgovornosti primeniće se odredbe ovog Kolektivnog ugovora, ako je to za zaposlene povoljnije.

Kako su u konkretnom slučaju uslovi propisani odredbom člana 52. Posebnog kolektivnog ugovora za Elektroprivredu Srbije bili ispunjeni jer je nastupila smrt zaposlenog a njegovo dete – ovde tužilja se nalazi na školovanju i ima manje od 26 godina života, pravilno je drugostepeni sud našao da tužilja od tuženog osnovano potražuje isplatu stipendija za utuženi period u novčanim iznosima prema nespornom obračunu tuženog od 06.07.2016. godine.

S obzirom na izloženo, na osnovu člana 414. stav 1. ZPP, odlučeno je kao u izreci presude.

Predsednik veća – sudija

Katarina Manojlović Andrić,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić