Presudom Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 220/22 od 31.03.2022. godine, odbijene su žalbe stranaka i potvrđena presuda Osnovnog suda u Novom Sadu P1 1661/2020 od 14.10.2021. godine.

Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, posebne revizije su blagovremeno izjavili:

- tužioci, zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka i pogrešne primene materijalnog prava, i

- tuženi, zbog pogrešne primene materijalnog prava .

Prema članu 404. stav 1. Zakona o parničnom postupku („Službeni glasnik RS“, br. 72/11 ... 18/20 – u daljem tekstu: ZPP) revizija je izuzetno dozvoljena zbog pogrešne primene materijalnog prava i protiv drugostepene presude koja ne bi mogla da se pobija revizijom, ako je po oceni Vrhovnog kasacionog suda potrebno da se razmotre pravna pitanja od opšteg interesa ili pravna pitanja u interesu ravnopravnosti građana, radi ujednačavanja sudske prakse, kao i ako je potrebno novo tumačenje prava.

Predmet tražene pravne zaštite je isplata razlike zarade tužiocima ponaosob za navedeni period zbog obračuna zarade u periodu važenja Zakona o privremenom uređivanju osnovica za obračun i isplatu plata, odnosno zarada i drugih stalnih primanja kod korisnika javnih sredstava („Službeni glasnik RS“ broj 116/14), imajući u vidu da je tuženi svojim zaposlenima za oktobar 2014. godine, isplatio zaradu koja je obračunata na visini osnovne zarade u iznosu od 15.644,64 dinara, a imao je mogućnost da im isplati zaradu obračunatu na visinu osnovice u iznosu od 15.837,07 dinara, što umanjeno za 10% iznosi 14.253,38 dinara, umanjeno za 5% iznosi 15.045,23 dinara, zbog čega je u spornom periodu tužiocu AA manje isplaćen iznos od 24.641,25 dinara, tužiocu BB manje isplaćen iznos od 28.769,52 dinara i tužiocu VV manje isplaćen iznos od 36.275,99 dinara.

O ovom pravu tužilaca delimičnim usvajanjem njihovih tužbenih zahteva nižestepeni sudovi su odlučili u skladu sa pravnim stavom izraženim u odlukama revizijskog suda u pogledu primene Zakona o privremenom uređivanju osnovica za obračun i isplatu plata, odnosno zarada i drugih stalnih primanja kod korisnika javnih sredstava, a u predmetima u kojima odlučivano sa istim ili bitno sličnim činjeničnim stanjem i pravnim osnovom.

Shodno tome, u konkretnom slučaju, ne postoji potreba za razmatranjem pravnih pitanja od opšteg interesa ili u interesu ravnopravnosti građana, kao ni potreba ujednačavanja sudske prakse ili novog tumačenja prava, zbog čega nisu ispunjeni uslovi iz člana 404. stav 1. ZPP za dozvoljenost revizije tužilaca i revizije tuženog, te je odlučeno kao u stavu prvom i trećem izreke.

Ispitujući dozvoljenost revizije u smislu odredbe člana 410. stav 2. tačka 5. ZPP, Vrhovni sud je našao da revizije nisu dozvoljene.

Prema članu 441. ZPP, revizija je uvek dozvoljena u sporovima o zasnivanju, postojanju i prestanku radnog odnosa. Ukoliko se tužbeni zahtev odnosi na potraživanje u novcu iz radnog odnosa dozvoljenost revizije se ocenjuje na osnovu člana 403. stav 3. ZPP.

Dakle, u sporovima radi novčanog potraživanja iz radnog odnosa, revizija je dozvoljena pod istim uslovima, kao i u imovinskopravnim sporovima koji se odnose na novčano potraživanje.

Odredbom člana 403. stav 3. ZPP je propisano da, revizija nije dozvoljena u imovinskopravnim sporovima ako vrednost predmeta spora pobijanog dela ne prelazi dinarsku protivvrednost od 40.000 evra po srednjem kursu Narodne banke Srbije na dan podnošenja tužbe.

Tužioci su tužbe pojedinačno podneli avgusta 2020. godine, da bi prvostepeni sud rešenjem od 15.10.2020. godine odredio spajanje parnica radi vođenja jedinstvene parnice pod brojem P1 1661/2020. Vrednost predmeta spora je označena i to za tužioca AA u iznosu od 677.428,64 dinara, tužioca BB u iznosu od 825.876,51 dinar i tužioca VV u iznosu od 950.268,12 dinara.

Imajući u vidu da se u konkretnom slučaju radi o imovinskopravnom sporu iz radnog odnosa koji se odnosi na novčano potraživanje u kome vrednost predmeta spora pobijanog dela po reviziji tužilaca i tuženog u odnosu na tužioce ponaosob očigledno ne prelazi merodavnu vrednost za dozvoljenost revizije u dinarskoj protivvrednosti od 40.000 evra, to revizija tužilaca i revizija tuženog nisu dozvoljene primenom odredbe člana 403. stav 3. ZPP.

Na osnovu člana 413. ZPP, Vrhovni sud je odlučio kao u stavu drugom i četvrtom izreke.

Predsednik veća-sudija

Jelica Bojanić Kerkez, s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić