Protiv pravnosnažne presude donesene u drugom stepenu, tužilac je blagovremeno izjavio reviziju, zbog pogrešno i nepotpuno utvrđenog činjeničnog stanja i pogrešne primene materijalnog prava.

Ispitujući pobijanu presudu u smislu člana 408. Zakona o parničnom postupku, Vrhovni kasacioni sud je našao da je revizija neosnovana.

U postupku donošenja pobijane presude nema bitne povrede iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju ovaj sud, pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužiocu koji je u radnom odnosu kod tužene na radnom mestu policijskog službenika u PS Alibunar, u periodu na koji se odnosi tužbeni zahtev, određena je plata po ukupnom koeficijentu od 18,52. Ovaj koeficijent sadrži pored osnovnog koefijenta od 9,96 i dodatni koefijent vezano za specifičnosti ovog radnog mesta u visini od 6,52 i 2,04 i to za uslove rada, opasnost, odgovornost i složenost poslova, kao i za zvanje, odnosno čin. Tužilac je radio na dan državnog praznika u maju 2008. godine, januaru 2009. godine i maju 2010. godine, odnosno ukupno 24 sata rada na dan državnog praznika. Upoređivanjem koeficijenta i plate tužioca u spornom periodu sa platom uporednog radnika tuženih koji je radio u administraciji – I.S. na radnom mestu pisarnica arhiva, kao i sa platom radnika uprave zatvora – LJ.LJ., raspoređenog na poslovima magacionera, pri čemu oba zaposlena nemaju status uniformisanih i ovlašćenih policijskih službenika, primenjujući odredbe Zakona o unutrašnjim poslovima, Zakona o policiji, Zakona o platama u državnim organima i javnim službama kao i odredbe Zakona o radu, koje se odnose na uvećanu zaradu, zaključio da tužiocu nije uvećan koefijent za obračun plate u procentu od 30% do 50% nominalno veći od koefijenta za druge zaposlene na ime neredovnosti u radu na dan praznika koji je neradni dan, zbog čega je usvojio tužbeni zahtev tužioca i dosudio traženu razliku u plati.

Drugostepeni sud je na održanoj raspravi, ocenom nalaza i mišljenja veštaka utvrdio da je uporedni radnik LJ.LJ. imao K i to 6.68, 4.61 i 2.68, a da je I.S. imala K. 6.68, da oba ova zaposlena nemaju status uniformisanih i ovlašćenih policijskih službenika jer je LJ.LJ. raspoređen na poslovima magacionera u 31 platnom razredu u kome se nalazi i I.S. na radnom mestu pisarnica/arhiva, kao i da su oba ova izvršioca sa srednjom stručnom spremom. Imajući ovo u vidu drugostepeni sud je zaključio da je tužbeni zahtev neosnovan jer je tužiocu izvršeno uvećanje plate kroz uvećanje dodatnog koefijenta u odnosu na nestatusnog državnog službenika za procenat koji je veći od 30%, pozivajući se pri tom i na odluku Ustavnog suda Už 4045/2012 od 20.06.2013. godine, u kojoj je kao uporedni radnik uzet nestatusni državni službenik – na radnom mestu pisarnica/arhiva.

Razlozi revizije kojima se ukazuje na pogrešnu primenu materijalnog prava nisu osnovani.

Naime, prema odredbi člana 146. Zakona o policiji (''Službeni glasnik RS'', broj 101/2005) policijski službenici i drugi zaposleni u ministarstvu imaju pravo na platu koja se sastoji od osnovice koju utvrđuje Vlada i osnovnog i dodatnog koefijenta u odnosu na zvanje, posebne uslove rada, opasnost, odgovornost i složenost posla. Ova plata se uvećava za 0,4 % na svaku navršenu godinu radnog staža, a visinu koeficijenta utvrđuje ministar aktom o platama zaposlenih u ministarstvu, koji donosi uz saglasnost Vlade.

Prema sadržaju odredbe člana 147. istog zakona, do izmena objavljenih u ''Službenom glasniku RS'' br.92/2011 od 07.12.2011. godine, zbog posebnih uslova rada, opasnosti za život i zdravlje, odgovornosti, težine i prirode poslova, rada na dan praznika koji je neradni dan, noćnog rada, rada u smenama, prekovremenog rada, dežurstava i pripravnosti i drugih vidova neredovnosti u radu, zaposlenom u ministarstvu mogu se utvrditi koefijenti za obračun plate koji su od 30 do 50 odsto nominalno veći od koeficijenta za druge državne službenike, a u visini mase sredstava potrebnih za isplatu dodatnih koeficijenata i člana 146. stav 1. istoga zakona. Uz saglasnost Vlade, za pojedine kategorije zaposlenih mogu se utvrditi koeficijenti koji su u smislu stava 1. ovog člana veći i za više od 50%. Na prava i obaveze proistekle iz napred navedenih posebnih uslova rada ne primenjuju se odredbe opštih radno- pravnih propisa o uvećanoj zaradi (stav 3).

U kontekstu navedenih materijalno-pravnih odredbi i utvrđenog činjeničnog stanja, pravilan je zaključak drugostepenog suda da je tužiocu izvršeno uvećanje plate kroz uvećanje dodatnog koeficijenta u odnosu na nestatusnog državnog službenika za procenat veći od 30%, te da se nalaz i mišljenje veštaka u delu u kojem je izvršio upoređivanje plate tužioca i drugog statusnog državnog službenika, koji je prihvatio i prvostepeni sud, ne mogu prihvatiti kako pravilan, jer je suprotan odredbi člana 147. Zakona o policiji. Pri tome, prema stavu ovog suda, treba imati u vidu i odredbe člana 4. Zakona o policiji kojima se određuje pojam policijskih službenika i poslova koji oni obavljaju i to tako da policijski službenici u ministarstvu jesu: 1) uniformisani i neuniformisani zaposleni koji primenjuju policijska ovlašćenja (ovlašćena službena lica) i 2) zaposleni na posebnim ili određenim dužnostima čiji su poslovi u neposrednoj vezi sa policijskim poslovima.

Po oceni ovog suda, pravilno je drugostepeni sud, prilikom odlučivanja o tužbenom zahtevu tužioca za isplatu razlike u plati po osnovu rada u dane koji su državni praznici, izvršio poređenje koeficijenta za obračun plate tužioca kao ovlašćenog policijskog službenika i koeficijenta S.I. zaposlenoj na radnom mestu pisarnica-arhiva, koja nema status ovlašćenog policijskog službenika, ali obavlja poslove koji su u neposrednoj vezi sa policijskim poslovima, kako je to učinio i Ustavni sud u svojoj odluci Už 4045/2012 od 20.06.2013. godine, gde je u identičnoj situaciji kao uporedni radnik uzet nestatusni državni službenik – pisarnica-arhivar.

Sud je cenio navode revizije da je tužilac u vreme važenja Zakona o unutrašnjim poslovima imao veći koeficijent za obračun zarade od tzv. uporednog službenika za najmanje 30%, koji je Pravilnikom o platama, nakon stupanja na snagu Zakona o policiji, bitno smanjen, te da se odredbom člana 147a Zakona o policiji tačno definiše način obračuna dodatka na platu, pa nalazi da su isti bez značaja, s obzirom da Zakon o unutrašnjim poslovima, kao ni novelirana odredba člana 147. Zakona o policiji, nisu bili u primeni u periodu na koji se odnosi tužbeni zahtev tužioca u ovoj parnici.

Iz napred iznetih razloga, s obzirom da se ostalim revizijskim navodima osporava utvrđeno činjenično stanje suprotno članu 407. stav 2. ZPP, ovaj sud je primenom člana 414. ZPP, odlučio kao u izreci.

Predsednik veća – sudija

Ljubica Milutinović, s.r.