Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, tužilac je blagovremeno izjavio reviziju, zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka i pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni sud je ispitao pobijanu presudu, primenom člana 408. u vezi člana 403. stav 2. tačka 2. Zakona o parničnom postupku – ZPP („Službeni glasnik RS“, br. 72/11 ... 18/20) i utvrdio da je revizija neosnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju Vrhovni sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilac je zaposlen kod tuženog na poslovima ..., koji podrdazumeva i rad noću. Tužiocu je aneksima ugovora o radu od 11.04.2011. godine i 01.10.2013. godine, koji se odnose na sporni period, utvrđena osnovna zarada u mesečnom neto iznosu od 23.000,00 dinara i od 23.100,00 dinara, u kojima je navedeno da su sa ovim primanjima sveukupni radovi i višak rada namireni. Članom 63. Pravilnika o radu tuženog broj 5/1 od 12.01.2010. godine, propisano je da se poslodavac obavezuje da zaposlenom uveća osnovnu zaradu i to između ostalog za rad noću (između 22 i 06 časova narednog dana), ako takav rad nije uračunat pri utvrđivanju vrednosti posla za 30% od osnovice. Članom 3. Izmena i dopuna Pravilnika o radu tuženog od 01.04.2011. godine, propisano je da se u članu 63. stav 1. Pravilnika o radu brišu tačke 2, 4 i 5. i unosi novi stav 2. koji glasi: „Smenski i noćni rad su vrednovani prilikom utvrđivanja osnovne cene rada“. Iz nalaza i mišljenja sudskog veštaka ekonomsko-finansijske struke sledi da je tužilac ostvario ukupno 777 sati rada noću, od čega 7 sati u drugoj smeni, a 763 sati u trećoj smeni, u periodu od maja 2012. godine zaključno sa februarom 2013. godine, ukupno 109 radnih dana, da u tužiočevim obračunskim listima nije bila utvrđena osnovna zarada bez uvećanja, niti je posebno iskazan element noćnog rada prilikom obračuna zarade, cena rada, niti je bio određen koeficijent za obračun zarade tužiocu. Visina tužiočevog potraživanja utvrđena je tako što je ugovorena osnovna zarada prema članu 7. Aneksa ugovora o radu tužioca od 23.000,00 dinara neto i 23.100,00 dinara neto, uvećana za 26% za sporni period.

Polazeći od utvrđenog činjeničnog stanja, prvostepeni sud je usvojio tužbeni zahtev tužioca, smatrajući da tužiocu zarada nije pravilno obračunata i isplaćena, te da je tuženi dužan da mu po osnovu noćnog rada isplati iznose utvrđene na osnovu nalaza i mišljenja sudskog veštaka, primenom odredbi Zakona o radu i Izmenjenog i dopunjenog Pravilnika o radu tuženog od 01.04.2011. godine.

Drugostepeni sud je preinačio prvostepenu presudu, tako što je odbio, kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca, smatrajući da je tužiocu aneksom ugovora o radu od 11.04.2011. godine utvrđena osnovna zarada u mesečnom neto iznosu od 23.000,00 dinara, da se članom 63. stav 2. Izmenjenog i dopunjenog Pravilnika o radu tuženog od 01.04.2011. godine predviđa da su smenski i noćni rad vrednovani prilikom utvrđivanja osnovne cene rada, da je tužiocu uvećanje po osnovu rada noću, za sporni period, isplaćeno ugovorenom – osnovnom zaradom u mesečnom neto iznosu od 23.000,00 dinara i da je rad noću koji je tužilac ostvario vrednovan kod utvrđivanja osnovne zarade.

Po oceni Vrhovnog suda, drugostepeni sud je pravilno primenio materijalno pravo.

Odredbom člana 108. stav 1. Zakona o radu („Službeni glasnik RS“, br. 24/05), propisano je da zaposleni ima pravo na uvećanu zaradu u visini utvrđenoj opštim aktom i ugovorom o radu, i to: za rad noću, ako takav rad nije vrednovan pri utvrđivanju osnovne zarade – najmanje 26% od osnovice. Prema stavu 4. istog člana, osnovicu za obračun uvećane zarade čini osnovna zarada utvrđena u skladu sa zakonom, opštim aktim ili ugovorom o radu.

Odredbom člana 63. Pravilnika o radu tuženog broj 5/1 od 12.01.2010. godine, propisano je da se poslodavac obavezuje da zaposlenom uveća osnovnu zaradu i to, između ostalog, za rad noću (između 22,00 i 06,00 časova narednog dana), ako takav rad nije uračunat pri utvrđivanju vrednosti posla, sa 30% od osnovice. Članom 3. Izmenama i dopunama Pravilnika o radu tuženog od 01.04.2011. godine, koje su stupile na snagu 8 dana od dana objavljivanja na oglasnoj tabli tužene (objavljene na oglasnoj tabli 01.04.2011. godine), propisano je da se u članu 63. stav 1. Pravilnika o radu brišu tačke 2, 4. i 5 i upisuje novi stav 2. koji glasi: „Smenski i noćni rad su vrednovani prilikom utvrđivanja osnovne cene rada“. Iz navedenog sledi da je tuženi, kao poslodavac predvideo Izmenama i dopunama Pravilnika o radu da su smenski i noćni rad vrednovani prilikom utvrđivanja osnovne cene rada, a aneksom ugovora o radu od 11.04.2011. godine, koji se odnosi na sporni period, utvrđena je osnovna zarada u mesečno neto iznosu od 23.000,00 dinara i istim je aneksima je konstatovano da su ovim primanjem sveukupni radovi i višak radova namireni, iz čega sledi da je rad noću vrednovan prilikom utvrđivanja osnovne cene rada. Stoga, po oceni Vrhovnog suda, tuženi nije postupio suprotno zakonu, već je u svemu ispunio svoju obavezu prema tužiocu, tako što mu je u spornom periodu isplaćivao zaradu u skladu sa aneksom ugovora o radu od 11.04.2011. godine. Pošto je opštim aktom noćni rad vrednovan kao element za utvrđivanje osnovne zarade, sledi da nema osnova za isplatu koeficijenta uvećanja od 26% prema obračunu sudskog veštaka ekonomsko- finansijske struke, zbog čega je pobijanom drugostepenom odlukom pravilno odbijen tužbeni zahtev tužioca, a sa kojih razloga su neosnovani navodi revizije o pogrešnoj primeni materijalnog prava.

Sa napred navedenih razloga, Vrhovni sud je primenom člana 414. stav 1. ZPP odlučio kao u izreci.

Predsednik veća-sudija

Dobrila Strajina, s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić