Republika Srbija
VRHOVNI KASACIONI SUD
Rev2 396/2022
23.02.2022. godina
Beograd

Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudija: Jasminke Stanojević, predsednika veća, Biserke Živanović, Vesne Subić, Jelice Bojanić Kerkez i Dragane Mirosavljević, članova veća, u parnici tužioca AA iz ..., čiji je punomoćnik Novica Jovanović, advokat iz ..., protiv tužene Osnovne škole „Momčilo Popović Ozren“ iz Paraćina, koju zastupa Pravobranilac opštine Paraćin, radi isplate, odlučujući o reviziji tužene izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Kragujevcu Gž1 2564/20 od 09.06.2021. godine, u sednici od 23.02.2022. godine, doneo je

R E Š E NJ E

NE PRIHVATA SE odlučivanje o reviziji tužene kao izuzetno dozvoljenoj.

ODBACUJE SE kao nedozvoljena revizija tužene izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Kragujevcu Gž1 2564/20 od 09.06.2021. godine.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Osnovnog suda u Paraćinu P1. 127/20 od 18. 05.2020. godine, stavom prvim izreke tužena je obavezana da tužiocu naknadi troškove za dolazak i odlazak sa posla za period od oktobra 2015. godine zaključno sa septembrom 2018. godine u pojedinačnim mesečnim iznosima navedenim izrekom sa zakonskom zateznom kamatom od dospelosti svakog iznosa do isplate. Stavom drugim izreke tužena je obavezana da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 43.610,00 dinara.

Presudom Apelacionog suda u Kragujevcu Gž1 2564/20 od 09.06.2021. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda. Stavom drugim izreke odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova žalbenog postupka.

Protiv drugostepene presude, tužena je blagovremno izjavila reviziju zbog pogrešne primene materijalnog prava i iz razloga propisanih članom 404. Zakona o parničnom postupku.

Po oceni Vrhovnog kasacionog suda, nisu ispunjeni zakonski uslovi za odlučivanje o reviziji tužene kao izuzetno dozvoljenoj, u smislu člana 404. stav 1. važećeg Zakona o parničnom postupku – ZPP. Naime, nižestepene presude donete su u skladu sa pravnim shvatanjem izraženim kroz odluke Vrhovnog kasacionog suda sa istim činjeničnim i pravnim osnovom, o pravu zaposlenih na naknadu troškova za dolazak i odlazak sa rada u visini cene prevozne karte u javnom saobraćaju, ako poslodavac nije obezbedio sopstveni prevoz. Zato je odlučeno kao u stavu prvom izreke.